Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze sprzeciwu T. C. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego , nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 1960/17 o odrzuceniu zażalenia T. C. w sprawie ze sprzeciwu T. C. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków postanawia: oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6361 Rejestr  zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Odrzucenie zażalenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 lipca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił na podstawie art. 197 § 2 w zw. z art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), zażalenie T. C. na postanowienie tego Sądu z dnia 18 kwietnia 2018 r., którym Sąd utrzymał w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 2 marca 2018 r. dotyczące odmowy zmiany postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017 r. w zakresie odmowy zwolnienia od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, że w obowiązującym stanie prawnym, na postanowienie wydane po rozpoznaniu sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego zażalenie nie przysługuje. Na podstawie art. 260 p.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym od 15 sierpnia 2015 r. na podstawie art. 2 w związku z art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy (§ 1). W sprawach, o których mowa w § 1 przywołanego przepisu, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (§ 2). Zgodnie zaś z art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie oraz na postanowienia, których przedmiotem są kwestie określone w pkt 1-10 tego przepisu. Postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu nie zostały ujęte w ww. katalogu. Z powołanych względów wniesione zażalenia, jako nieodpuszczalne, Sąd I instancji odrzucił.

Zażalenie na ww. postanowienie z dnia 11 lipca 2018 r. wniósł T. C. zarzucają mu naruszenie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez nieprawidłową ocenę okoliczności sprawy i odmówienie mu przyznania prawa pomocy oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. poprzez odmowę zwolnienia skarżącego od kosztów sądowych, co skutkuje naruszeniem prawa do sądu. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości oraz przyznanie mu prawa pomocy w całości. W uzasadnieniu wskazał, że zdaje sobie sprawę, iż status majątkowy nie uprawnia go do ubiegania się o zwolnienie z kosztów, wskazał jednak, iż uważa, że koszty te powinny być poniesione przez Skarb Państwa, gdyż skarżący nie przyczynił się do wydania wadliwej decyzji administracyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom skarżącego, przedmiotem rozpoznawanego w niniejszym postępowaniu wpadkowym zażalenia nie jest postanowienie Sądu I instancji merytorycznie odnoszące się do istnienia bądź nieistnienia podstaw przyznania skarżącemu prawa pomocy, lecz postanowienie stwierdzające niedopuszczalność zażalenia na wydane na podstawie art. 260 p.p.s.a. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego utrzymujące w mocy na skutek rozpoznanego sprzeciwu postanowienie starszego referendarza sądowego o odmowie zmiany postanowienia starszego referendarza sądowego o odmowie przyznania prawa pomocy. Stąd też stwierdzić należało, że zarzuty naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka łączone przez T. C. z odmową przyznania mu prawa pomocy są całkowicie chybione. Sąd I instancji rozważał bowiem wyłącznie kwestię dopuszczalności zażalenia wniesionego przez skarżącego na postanowienie tego Sądu wydane na podstawie art. 260 p.p.s.a. poprawnie stwierdzając jego niedopuszczalność. W zaskarżonym postanowieniu Sąd I instancji trafnie wskazał, że zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione w art. 194 § 1 pkt 1-10 p.p.s.a. Nie budzi wątpliwości, że w związku z ustawą z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), z dniem 15 sierpnia 2015 r. z katalogu postanowień wojewódzkiego sądu administracyjnego, na które przysługuje zażalenie, ustawodawca wyłączył postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu od postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 p.p.s.a. W świetle znowelizowanego art. 260 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 p.p.s.a.). Wobec powyższego stwierdzić należy, że zasadne jest wyrażone w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym w obowiązującym na skutek wejścia w życie ww. ustawy z 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanie prawnym, na postanowienie sądu I instancji wydane na skutek wniesionego sprzeciwu od rozstrzygnięcia referendarza sądowego w przedmiocie prawa pomocy, nie przysługuje żaden środek zaskarżenia. W tym stanie rzeczy zażalenie wniesione na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2018 r. utrzymujące w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 2 marca 2018 r. Sąd I instancji prawidłowo uznał za niedopuszczalne.

Z powyższych przyczyn, na podstawie art. 184 w zw. z art.197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6361 Rejestr  zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Odrzucenie zażalenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego