Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. E., O. E. działających w imieniu własnym oraz jako przedstawiciele ustawowi małoletniego skarżącego E. E. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 1633/18 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi K. E., O. E. działających w imieniu własnym oraz jako przedstawiciele ustawowi małoletniego skarżącego E. E. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 1633/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu wniosku K. E., O. E. działających w imieniu własnym oraz jako przedstawiciele ustawowi małoletniego skarżącego E. E. (dalej jako skarżący) o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji złożonego w sprawie z ich skargi na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy, odmówił wstrzymania wykonania tej decyzji.
Sąd mając na uwadze przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji określone w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm., dalej jako P.p.s.a.), wskazał, że wstrzymaniu wykonania podlegają decyzje, które nadają się do wykonania i mogą być wykonane, zwłaszcza w trybie egzekucji. Chodzi o takie decyzje, które nakładają na stronę pewne obowiązki lub przyznają prawa. Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie ma takiego charakteru.
Sąd uznał, że będąca przedmiotem skargi decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy i odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej nie prowadzi do wydalenia skarżących i ich małoletniego dziecka z terytorium Polski. Skarżący nie przytoczyli żadnych okoliczności, które uzasadniałyby wniosek, że wykonanie zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki.
Okoliczność, że wobec skarżących toczy się postępowanie o zobowiązaniu do powrotu, które może skutkować ich wydaleniem nie może uzasadniać wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Sąd zauważył, że niewykonanie obowiązku wskazanego w art. 299 ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach (Dz. U. z 2016 r., poz. 1990 ze zm.) we wskazanym tam terminie nie stanowi bezpośredniej przesłanki do przymusowego wydalenia lecz jest podstawą do wydania decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu (art. 302 ust. 1 pkt 16 ustawy o cudzoziemcach), która podlega przymusowemu wykonaniu (art. 329 ustawy o cudzoziemcach). Dopiero ta decyzja nakłada na stronę obowiązek i podlega egzekucji.
Skoro wykonanie zaskarżonej decyzji nie skutkuje w sposób bezpośredni wydaleniem cudzoziemców, a jedynie nakłada na nich obowiązek opuszczenia kraju w terminie 30 dni od doręczenia cudzoziemcom decyzji organu II instancji, to należało uznać, że tak określony obowiązek ma charakter dobrowolny. W decyzji o odmowie nadania statusu uchodźcy nie stwierdza się, że obowiązek opuszczenia kraju w terminie 30 dni podlega przymusowemu wykonaniu. Zaskarżona decyzja nie powoduje wystąpienia przesłanek uzasadniających wstrzymanie z art. 61 § 3 P.p.s.a. W ocenie Sądu, konieczność opuszczenia kraju, którą motywowany był wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie jest bezpośrednio związany z tą decyzją lecz dopiero z decyzją , która może zostać wydana w przyszłości. Sąd wskazał również na treść art. 331 ustawy o cudzoziemcach, który przy spełnieniu warunków w nim wskazanych umożliwia wydłużenie terminu dobrowolnego powrotu lub terminu przymusowego wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu.