Dnia 15 września 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 15 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 września 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 431/15 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skarg B. J. i Z. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowanego i udzielenia pozwolenia na wykonanie robót budowlanych postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 18 września 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 431/15 (obecna sygn. akt II SA/Kr 414/15) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odmówił wstrzymania na wniosek skarżącego Z. J. wykonania decyzji Wojewody [...] z [...] lutego 2015 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z [...] sierpnia 2014 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu J. M. i Z. S. pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie istniejącego budynku z przeznaczeniem na biura, magazyny, usługi, mieszkania i garaże wbudowane wraz z przebudową wewnętrznych instalacji, drogi dojazdowej i miejsc parkingowych.
Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek skarżącego stwierdził, że ten nie uprawdopodobnił istnienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. Jak wyjaśnił, skarżący we wniosku powołał się jedynie na ustawową przesłankę niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, co nie spełnia funkcji uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Skarżący powinien wskazać konkretny stan faktyczny oraz materiał dowodowy na jego poparcie, czego nie uczynił. Nie podał, na czym, w jego ocenie, miałyby polegać trudne do odwrócenia skutki wykonania decyzji, nie sprecyzował ani też nie przybliżył, jaką szkodę poniósłby w wyniku wykonania zaskarżonego aktu. Wskazał jedynie, że "wydanie zaskarżonych decyzji prowadzi do możliwości rozpoczęcia przez inwestora realizacji projektowanej inwestycji". Ponadto Sąd stwierdził, że wykonanie decyzji o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych w zasadzie nie powoduje trudnych do odwrócenia skutków. Co więcej, zdaniem Sądu, niebezpieczeństwo wystąpienia przesłanek przewidzianych w art. 61 § 3 p.p.s.a. dotyczy przede wszystkim inwestora, a jedynie w niektórych przypadkach może odnosić się także do innych podmiotów. To bowiem inwestor, prowadząc prace budowlane zanim sąd rozpozna skargę na decyzję o pozwoleniu na budowę, poniesie koszty związane z rozbiórką wzniesionego obiektu budowlanego, w przypadku niekorzystnego dla niego rozstrzygnięcia.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący stwierdził, że "niewstrzymanie budowy spowoduje, że obiekt (...) powstanie" i że "nie zostanie on rozebrany", gdyż "organy nadzoru budowlanego w pierwszej kolejności mają obowiązek legalizowania samowoli budowlanych a nie nakazywanie ich rozbiórki". Skarżący dodał, że obiekt już powstaje w sytuacji, gdy - w jego ocenie - jest niezgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Stwierdził również, że budynek ogranicza mu dostęp do światła.
Rozpoznając zażalenie Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Żądając wstrzymania wykonania decyzji na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie takiego aktu jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tymczasem ani z wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, ani z zażalenia nie wynika, w jaki sposób wykonanie zaskarżonej decyzji może wyrządzić skarżącemu znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki i na czym miałyby one polegać. Skarżący bowiem, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie wskazał konkretnych okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tych przesłanek. Zauważyć przy tym należy, że oddziaływanie projektowanych inwestycji na sąsiednie nieruchomości ma bardzo różny zakres i nie jest wobec tego wystarczające podniesienie wątpliwości, iż wykonany obiekt budowlany, nawet w przypadku uchylenia decyzji o pozwoleniu na jego budowę, zostanie raczej zalegalizowany niż rozebrany. Nie można też pominąć tego, że w przypadku decyzji o pozwoleniu na budowę ewentualne wstrzymanie jej wykonania może rodzić po stronie inwestora znaczną szkodę. Ta okoliczność nakazuje, w ocenie NSA, wstrzymywanie wykonania tego rodzaju decyzji tylko w tych przypadkach, kiedy rzeczywiście wykazano, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Już z tego tylko powodu nie ma podstaw do zastosowania ochrony tymczasowej. Stwierdzenie natomiast, że sporna inwestycja narusza plan miejscowy i ogranicza skarżącemu dostęp do światła, mogło być argumentem skargi wywiedzionej do Sądu. Na etapie rozpoznawania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Sąd nie może ocenić tych okoliczności. Ponadto stwierdzić należy, że z akt sprawy wynika, że sporna inwestycja została już praktycznie zrealizowana. Również z tego względu nie ma podstaw, by na tym etapie postępowania wobec skarżącego zastosować ochronę z art. 61 § 3 p.p.s.a.
Z tych wzglądów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.