Przekładając te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy uznać, że skarżąca nie uprawdopodobniła, że uchybiła terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi bez własnej winy. Wręcz przeciwnie, nienadesłanie odpisów skargi nastąpiło wyłącznie z winy skarżącej. Stwierdzić bowiem należy, że Sąd pierwszej instancji wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi wysyłał na adres wskazany przez samą skarżącą w skardze (K., ul. [...]) oraz na adres wynikający ze znajdującego się w aktach sprawy aktu notarialnego z [...] kwietnia 2017 r. (K., ul. [...]). Tymczasem na podstawie dołączonej do zażalenia kopii decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] grudnia 2016 r. można przyjąć, że skarżąca już w 2016 r. mieszkała pod innym adresem, tj. przy ul. [...] w K. Wskazując w złożonej kilka miesięcy później skardze nieaktualny adres skarżąca wprowadziła Sąd pierwszej instancji w błąd, za który ponosi odpowiedzialność, co oznacza, że musi się liczyć z konsekwencjami niedbalstwa i nienależytej staranności o swoje interesy. Ta okoliczność potwierdza brak podstaw do przywrócenia skarżącej uchybionego terminu, gdyż to skarżąca, podając w skardze nieaktualny adres, spowodowała trudności w doręczeniu jej korespondencji z Sądu.
Odnosząc się do argumentacji zażalenia dotyczącej samotnego wychowania kilkunastomiesięcznego dziecka, nad którym opieka wykluczyła - w ocenie skarżącej - "możliwość skutecznego dbania przez skarżącą o sprawy formalne", stwierdzić należy, że skarżąca bliżej tego nie wyjaśniła, zaś doświadczenie życiowe dowodzi, że tego rodzaju obowiązki nie stanowią nadmiernej przeszkody w odbieraniu korespondencji i odpowiadaniu na nią.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest zgodne z prawem, a zażalenie w związku z tym niezasadne, dlatego też, na podstawie art. 184 z zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.