Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Plucińska - Filipowicz, , , po rozpoznaniu w dniu 26 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. Ż. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 10 sierpnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ke 759/08 odrzucające wniosek S. Ż. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi S. Ż. na postanowienie Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] października 2008r., nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2009r., sygn. akt II SA/Ke 759/08 oddalił wniosek S. Ż. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie z jego skargi na postanowienie Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] października 2008r., w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu.
Zażalenie od powyższego postanowienia złożył S. Ż. reprezentowany przez radcę prawnego, wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 177 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ppsa skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Wystąpienie z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w postaci ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika złożonym w terminie otwartym do wniesienia skargi kasacyjnej nie wpływa na bieg tego terminu. Wyznaczony z urzędu profesjonalny pełnomocnik zobowiązany jest podjąć z należytą starannością zawodową czynności, jakie w określonym stanie sprawy są niezbędne do prawidłowego, a więc także terminowego zastąpienia strony. Jeżeli jednak mimo to pozostały okres biegnącego terminu do wniesienia skargi okaże się niewystarczający w stopniu prowadzącym do jego naruszenia, może on ubiegać się o przywrócenie tego terminu. W sprawie niniejszej wyznaczony z urzędu radca prawny otrzymał podpisane pełnomocnictwo w dniu 6 marca 2009 roku, a więc jeszcze w terminie otwartym do wniesienia skargi kasacyjnej, który upływał w dniu 13 marca 2009 roku. Uznając jednak ten okres za niewystarczający do rzetelnego skonstruowania skargi kasacyjnej, pełnomocnik miał możliwość wystąpienia w ciągu siedmiu dni z wnioskiem o przywrócenie terminu z jednoczesnym dokonaniem czynności procesowej tj. wniesieniem skargi kasacyjnej, co dawałoby w sumie 14 dni na jej sporządzenie. Pełnomocnik strony skarżącej wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu dopiero w dniu 6 kwietnia 2009 roku, wskazując w toku postępowania zażaleniowego, iż przyjął, że trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegnie od daty zapoznania się z aktami sprawy.
W tym stanie rzeczy zasadnie Sąd I instancji uznał, że uchybienie terminu nastąpiło w skutek błędnego przekonania pełnomocnika skarżącego o biegu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, a nie jak podnosi się obecnie w zażaleniu, w skutek stopnia skomplikowania sprawy.
Argument przedstawiony przez skarżącego, a opierający się na tym, że "pełnomocnik przyjął, że 30 dniowy termin na wniesienie skargi kasacyjnej (...) biegnie od daty zapoznania się z aktami sprawy" nie może świadczyć o braku winy w niedotrzymaniu terminu. Przeciwnie, uznać należy, że termin do wniesienia skargi kasacyjnej winien być znany profesjonalnemu pełnomocnikowi, jak też powinien mieć on wiedzę co do tego, że jest to termin dla strony, a nie dla jej pełnomocnika. Co za tym idzie termin ten nie jest liczony od dnia zapoznania się pełnomocnika strony z aktami sprawy. Zawarte w zażaleniu ogólnikowe stwierdzenie, że stan faktyczny i prawny sprawy wymagał trzydziestodniowego okresu na wskazanie podstaw kasacyjnych, nie stanowi argumentu, który mógłby przemawiać za uwzględnieniem wniesionego przez Stronę środka prawnego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że słuszne jest stanowisko Sądu I instancji, iż pełnomocnik strony skarżącej nie dochował należytej staranności w prowadzeniu spraw swojego mandanta, a tym samym nie wykazał zaistnienia nie dającej się przezwyciężyć przeszkody przez nią niezawinionej.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 197 ppsa.