Dnia 20 września 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Łd 303/16 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2016 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z 24 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Łd 303/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił wstrzymania na wniosek skarżącej J. J. wykonania decyzji Wojewody [...] z [...] marca 2016 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z [...] grudnia 2015 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia K. K. pozwolenia na budowę budynku garażowego i zewnętrznej instalacji elektrycznej.
Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek stwierdził, że skarżąca, będąca właścicielką sąsiedniej nieruchomości, nie wskazała żadnej okoliczności faktycznej i prawnej, które podlegałyby ocenie w świetle przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. Argumentami takimi nie mogą być - zdaniem Sądu - podnoszone we wniosku o wstrzymanie okoliczności, że ewentualne uwzględnienie skargi spowoduje wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji, co pozbawi inwestora możliwości dokończenia budowy, co z kolei będzie wymagać wszczęcia odrębnego postępowania zmierzającego do przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, że uniemożliwienie realizacji inwestycji do czasu rozpoznania skargi zasadne jest z uwagi na nakład środków, jak również czas trwania ewentualnych postępowań, że realizacja inwestycji narazi współwłaścicieli sąsiedniej nieruchomości na uciążliwości związane z jej funkcjonowaniem, a także zarzuty dotyczące merytorycznej poprawności zaskarżonej decyzji.
Skarżąca na to postanowienie wniosła zażalenie twierdząc, że we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji podnosiła, że "realizacja przez inwestora udzielonego mu pozwolenia na budowę może doprowadzić do powstania nieodwracalnych, trudnych do odwrócenia następstw, jak i niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody, w tym zagrożenia dla zdrowia, jak i uciążliwości właścicieli sąsiednich nieruchomości (...) w związku z czym wystąpiły przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania decyzji, zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a.".
Rozpoznając zażalenie Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przesłankami wstrzymania zaskarżonego aktu lub czynności, zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), są niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków. Ciężar uprawdopodobnienia okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na stronie skarżącej. Nie wystarcza zatem jedynie złożenie wniosku, czy przytoczenie samych ustawowych przesłanek zastosowania ochrony tymczasowej. Niewystarczającym jest nawet przytoczenie w uzasadnieniu wniosku okoliczności, które jako normalne następstwa mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia. Wniosek powinien zostać poparty stosownymi argumentami pozwalającymi wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy.
Trafnie zatem Sąd pierwszej instancji uznał, że skarżąca w złożonym wniosku nie wykazała, że w sprawie zachodzi realna możliwość zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Okoliczności podnoszone tak we wniosku, jak i w zażaleniu, nie mogły stanowić przesłanki zastosowania ochrony tymczasowej, gdyż wnioskodawczyni powołała się na następstwa wykonania zaskarżonej decyzji, nierodzące wobec niej skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Konsekwencje te, jak wskazuje sama skarżąca, w przypadku uwzględnienia skargi, ponieść ma inwestor, nie ona. Ponadto nie jest jasne, a z akt sprawy to nie wynika, w jaki sposób wykonanie decyzji zezwalającej na budowę garażu, nawet na granicy działki, spowoduje zagrożenie życia czy uciążliwości dla właścicieli sąsiednich nieruchomości, w tym skarżącej, które to uciążliwości nosiłyby znamiona znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Istotne jest przy tym, że garaż, którego dotyczy zaskarżona decyzja, ma być wybudowany bezpośrednio przy granicy działki, zaś po drugiej stronie tej granicy, a więc na nieruchomości skarżącej, też bezpośrednio przy granicy, stoi znacznie większy budynek.
W tym stanie sprawy stwierdzić należy, że zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, a wniesione na nie zażalenie niezasadne.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.