Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia [...] S.A. z siedzibą w [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 września 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1616/13 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi [...] S.A. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2013 r. znak [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 2 września 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1616/13 (dalej postanowienie VII SA/Wa 1616/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił spółce [...] S.A. z siedzibą w [...] przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2013 r. znak [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że dnia 29 kwietnia 2013 r. doręczono pełnomocnikowi spółki [...] S.A. z siedzibą w [...] (dalej skarżąca) decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z [...] 2013 r. znak [...] (dalej decyzja z [...] 2013 r.), w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej. Termin do złożenia skargi na decyzję z [...] 2013 r. upływał [...] 2013 r.
Dnia 29 maja 2013 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) pełnomocnik skarżącej (dalej pełnomocnik) wniósł skargę na decyzję z [...] 2013 r. bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (k. 13 akt VII SA/Wa 1616/13).
Sąd I instancji wskazał, że od 1 stycznia 2006 r. skargi wnoszone bezpośrednio do wojewódzkich sądów administracyjnych są przekazywane do właściwych organów, termin do wniesienia skarg jest liczony od daty ich nadania przez sąd w urzędzie pocztowym. Ryzyko przekroczenia w takim przypadku trzydziestodniowego, procesowego terminu do wniesienia skargi, obciąża stronę.
Dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd I instancji przekazał skargę do organu, a zatem niewątpliwie przedmiotowa skarga została wniesiona po terminie.
Dnia 14 czerwca 2013 r. (data nadania Urzędzie Pocztowym) pełnomocnik wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję z [...] 2013 r.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że pierwotnie przedmiotowa skarga została wysłana na adres Sądu I instancji na skutek niezawinionej omyłki o charakterze czysto technicznym, nie będącej wynikiem niewiedzy, czy nierzetelności, a jedynie ludzkim błędem wynikającym z kilku czynników. We wniosku wskazano, że pełnomocnik w tym samym dniu sporządzał dwie skargi do Sądu w sprawach o dużym stopniu skomplikowania. Dlatego prace nad ukończeniem tych skarg trwały do samego końca, a nadto w godzinach wieczornych ostatniego dnia terminu, pełnomocnik osobiście zajmował się sporządzaniem odpisów skarg, drukowaniem i kserowaniem dokumentów. Prace te trwały do godziny 22:00 ostatniego dnia terminu. Pełnomocnik wskazał, że w ten sposób zostawił sobie wystarczająco dużo czasu, by nadać przesyłki na Poczcie Głównej w Warszawie. W wyniku informacji medialnych o nadchodzących burzach, pełnomocnik zaczął działać w stresie, co spowodowało błędne zaadresowanie skarg bezpośrednio do Sądu. W ocenie pełnomocnika to, że działał pod wpływem stresu, presji czasu oraz braku pomocy asystenckiej oznacza, że jego działanie polegające na błędnym zaadresowaniu przesyłki, nie posiada znamion zawinienia.
Sąd I instancji uznał, że przedmiotowy wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ okoliczności wskazane we wniosku nie świadczą o braku winy. Strona postępowania nie może zasłaniać się tym, że pierwotne zaadresowanie skargi na błędny adres nastąpiło bez jej winy. W ocenie Sądu I instancji błąd popełniony przez pełnomocnika, polegający na błędnym zaadresowaniu korespondencji zawierającej skargę, nie ma związku ze wskazanymi we wniosku okolicznościami wystąpienia takich czynników jak burze, presja czasu, brak pomocy asystenckiej, co wywołało u pełnomocnika stres. Okoliczności wskazane w niniejszym wniosku nie spełniają przesłanki uprawdopodobnienia braku winy. Od braku winy w takiej sytuacji nie zwalnia fakt, że skarżący wysłał skargę na adres Sądu pod wpływem stresu, wywołanego różnymi czynnikami, które nie miały nic wspólnego z wiedzą pełnomocnika. Sąd I instancji uznał, że nieprawidłowe zaadresowanie koperty i w konsekwencji przesłanie skargi bezpośrednio do sądu, a nie do organu, świadczy o niedołożeniu należytej staranności przez stronę i stanowi błąd, za który ponosi ona winę.