We wszystkich rodzajach świadczeń z zakresu ubezpieczenia społecznego, w tym również świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie decyzji uznaniowych przewidzianych w art. 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/, nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 204 par. 1 Kpa skargę Konstancji K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie w przedmiocie odmowy przyznania świadczeń wyjątkowych.
Pismem nr SW - 2065/87 z dnia 23 czerwca 1987 r. Biuro Rent Specjalnych i Wyjątkowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie zawiadomiło Konstancję W., że Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie znalazł podstaw do przyznania jej świadczeń wyjątkowych, przewidzianych w art. 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/. W piśmie tym podano kryteria, jakie obowiązują przy przyznawaniu tego rodzaju świadczeń, podkreślając, że Konstancja W. ich nie spełnia i pouczono ją o możliwości ubiegania się o przyznanie świadczeń z funduszy pomocy społecznej.
W skardze na to pismo do Naczelnego Sądu Administracyjnego rodzina Konstancji W., występująca w jej imieniu, wniosła o pozytywne załatwienie sprawy, ponieważ Konstancja W. dotychczas ma łącznie 14 lat pracy, wychowuje pięcioro dzieci, z których troje jest psychicznie chorych, dwoje jest inwalidami I grupy, a tylko jedno z nich otrzymuje rentę inwalidzką.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/ upoważnia Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do przyznawania w drodze wyjątku świadczeń osobom, które wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków do uzyskania przewidzianego w tej ustawie prawa do emerytury lub renty, a jednocześnie nie mają środków utrzymania i nie mogą podjąć zatrudnienia ze względu na wiek bądź inwalidztwo. Decyzja taka ma charakter uznaniowy.
Artykuł 23 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 42 poz. 202/ określa tryb wnoszenia odwołań od decyzji organów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie do ust. 1 tego artykułu od decyzji tych przysługuje odwołanie tylko do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach kodeksu postępowania cywilnego, natomiast takie odwołanie nie przysługuje od decyzji uznaniowych /art. 23 ust. 4/.
Ustawa ta nie przewiduje możliwości wnoszenia odwołań do sądu w innym trybie niż przewidziany w kodeksie postępowania cywilnego. Oznacza to, że we wszystkich rodzajach świadczeń z zakresu ubezpieczenia społecznego, w tym również świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie decyzji uznaniowych przewidzianych w art. 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/, nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 204 par. 1 Kpa orzekł jak w sentencji.