Na powyższe pisma Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. oraz Ministerstwa Sprawiedliwości, określając je jako decyzje Prezesa Sądu Wojewódzkiego i Ministra Sprawiedliwości, wniósł skargę pełnomocnik Anny M., wnosząc o ich uchylenie. Zarzucił on "istotną obrazę zarówno prawa materialnego, jak i procedury". Podniósł w szczególności, że podstawę materialną ustanowienia tłumaczem przysięgłym określa par. 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 czerwca 1987 r. /Dz.U. nr 18 poz. 112/. Wymienia on enumeratywnie warunki i wyliczenie to ma charakter zamknięty. Wnioskodawczyni spełnia wszelkie warunki i ma prawo być ustanowiona tłumaczem przysięgłym. Podkreślając, że skarżąca była już ustanowiona tłumaczem przysięgłym, pełnomocnik podnosił, że ma ona prawo być tłumaczem przysięgłym, gdyż jest to jej prawo podmiotowe. Zarzucił także, że decyzja odmowna Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. nie spełnia wymagań, jakim powinna odpowiadać decyzja administracyjna.
W odpowiedzi na skargę, podpisanej przez wicedyrektora Departamentu Prawnego Ministerstwa Sprawiedliwości, wnoszono o jej odrzucenie lub oddalenie. Podano, że zgodnie z art. 126 par. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138/ tłumacze przysięgli mogą być ustanowieni przy sądach, a tryb ich ustanawiania reguluje powołane rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 czerwca 1987 r. w sprawie biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych. Z rozporządzenia tego wynika między innymi, że tłumaczy przysięgłych ustanawia przy sądzie wojewódzkim prezes tego sądu /par. 1 ust. 1/, a tłumaczem może być osoba, która spełnia wymagania wymienione w par. 17 ust. 1 pkt 1-5. Z powołanych przepisów zatem wynika, że tłumacze przysięgli mogą, ale nie muszą być ustanowieni przy sądach wojewódzkich, a osoba spełniająca warunki może, ale nie musi być ustanowiona przez prezesa sądu wojewódzkiego tłumaczem przysięgłym przy tym sądzie.
Tłumacz przysięgły jest organem pomocniczym sądu, co wynika między innymi z art. 8 prawa o ustroju sądów powszechnych, i w zależności od zapotrzebowania na tłumaczenia danego języka w okręgu sądu wojewódzkiego prezes tego sądu ustanawia odpowiednią liczbę tłumaczy. Wbrew zarzutom skarżącej, sam fakt spełnienia wymagań określonych w par. 17 ust. 1 cytowanego rozporządzenia nie daje jej prawa żądania ustanowienia jej tłumaczem przysięgłym, gdyż ustanowienie to uzależnione jest od potrzeb sądu wojewódzkiego. Użyte w piśmie Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 19 lutego 1991 r. określenie, że ustanowienie tłumacza następuje wyłącznie z inicjatywy prezesa sądu, oznacza, że to prezes określa potrzebę ustanowienia tłumacza danego języka. Może on w tej sprawie zwrócić się - zgodnie z par. 19 tego rozporządzenia - do odpowiedniej szkoły wyższej lub Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich o wskazanie kandydata lub też ustanowić tłumacza spośród osób, które złożyły wniosek o wpis na listę tłumaczy. Wbrew podniesionym w skardze zarzutom Anna M. nie ma "roszczenia" o ustanowienie jej tłumaczem przysięgłym. O potrzebie wpisu na listę tłumaczy, będących - jak już wyżej podniesiono - jednym z organów pomocniczych sądu, decyduje prezes sądu wojewódzkiego. Jego ocena w tym zakresie nie jest kwestią prawną mogą być przedmiotem kontroli sądowej. Należy zatem przyjąć, że do swobodnego uznania Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. należała ocena, czy na liście tłumaczy przysięgłych języka angielskiego tego sądu liczba tłumaczy jest wystarczająca do zaspokojenia potrzeb sądów danego okręgu. Fakt uprzedniego wpisu na listę tłumaczy przysięgłych nie ma dla ponownego wpisu znaczenia, skoro skarżąca została zwolniona z funkcji tłumacza na własną prośbę zgodnie z par. 6 ust. 1 pkt 1 cytowanego rozporządzenia. Podniesiony w skardze zarzut naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, określających treść decyzji administracyjnej, jest - jeśli się przyjmie, że do ustanowienia tłumaczy przysięgłych mają zastosowanie przepisy tego kodeksu - częściowo uzasadniony. Na przykład w piśmie Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 27 listopada 1990 r. nie podano podstawy prawnej odmowy ani nie zamieszczono pouczenia o możliwości odwołania Te naruszenia przepisów postępowania nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik sprawy, a tym samym nie mogą być podstawą uwzględnienia skargi.