III. Artykuł 104 par. 1 kodeksu postępowania administracyjnego stanowi, że organ administracji państwowej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej.
W nauce na ogół przez decyzję rozumie się kwalifikowany akt administracyjny, stanowiący objaw woli administrujących w państwie organów, wydany na podstawie powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego lub finansowego, o charakterze władczym i zewnętrznym, rozstrzygający konkretną sprawę konkretnie określonej osoby fizycznej lub prawnej w postępowaniu unormowanym przez przepisy proceduralne. Organ administracji państwowej, wydając decyzję, nie może ani nałożyć na obywatela obowiązku, ani odmówić mu przyznania uprawnienia, jeżeli nie wykaże, że upoważniają go do tego konkretne przepisy prawa. Są to podstawowe zasady działania administracji państwowej w praworządnym państwie /wyrok NSA z dnia 17 listopada 1982 r. II SA 1474/82 - ONSA 1982 Nr 2 poz. 107/.
Wprowadzenie w 1980 r. sądowej kontroli decyzji administracyjnych przyjmowało zasadę klauzuli enumeratywnej. Kodeks postępowania administracyjnego w art. 196 par. 1 stanowił, że decyzja organu administracji państwowej może być zaskarżona do sądu administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem, a art. 196 par. 2 Kpa zawierał katalog spraw, w których decyzje mogły być zaskarżone do sądu administracyjnego; wśród nich były decyzje "w sprawach uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć". (...) Zarówno więc poprzednio, jak i obecnie - po nowelizacji kodeksu postępowania administracyjnego ustawą z dnia 24 maja 1990 r. /Dz.U. nr 34 poz. 201/, która wprowadziła klauzulę generalną dopuszczalności skarg na decyzje administracyjne - odmowa wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu tłumacza przysięgłego wymagała i wymaga rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. (...) W tym zakresie nie wchodzą w grę wyłączenia zawarte w art. 3 par. 3 pkt 1 i 2 Kpa. (...) W konkluzji Naczelny Sąd Administracyjny wyraża pogląd, że wyrażona przez prezesa sądu wojewódzkiego odmowa ustanowienia tłumaczem przysięgłym osoby ubiegającej się o wykonywanie tego zawodu jest decyzją administracyjną, na którą /po wyczerpaniu toku instancji/ przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
IV. Powołane na wstępie pismo Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 27 listopada 1990 r., mimo że nie odpowiada warunkom przewidzianym w art. 107 par. 1 i 3 Kpa, jest decyzją administracyjną, gdyż zostało wydane przez uprawniony organ i rozstrzyga sprawę co do istoty.
Od decyzji tej skarżąca wniosła odwołanie do Ministra Sprawiedliwości. Odwołanie to jednak nie zostało rozpoznane. W piśmie procesowym z dnia 9 września 1991 r. pełnomocnik Ministra Sprawiedliwości wyjaśnił, że zgodnie z zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 maja 1990 r. w sprawie nadania Ministerstwu sprawiedliwości regulaminu organizacyjnego /Dz.Urz. MS nr 3 poz. 27/ prowadzenie spraw związanych z doskonaleniem organizacji pracy tłumaczy przysięgłych powierzono Departamentowi Organizacji i Informatyki /par. 31 ust. 1 pkt 9 Regulaminu/, a do wykonania tych zadań ustanowiono samodzielne stanowisko pracy do spraw współuczestników postępowania sądowego /par. 31 ust. 3 pkt 6 Regulaminu/. Pisma kierowane do osób fizycznych, zawierające wyjaśnienie bądź informacje, podpisywali z upoważnienia /pisemnego/ dyrektora Departamentu naczelnicy wydziałów i osoby wykonujące samodzielne funkcje.
Pismo z dnia 19 lutego 1991 r. skierowane: do Anny M. zostało podpisane przez głównego specjalistę w ramach jego obowiązków służbowych, w imieniu Departamentu Organizacji i Informatyki. Odpowiedź ta nie była traktowana jako stanowisko zajęte w efekcie rozpatrzenia odwołania od decyzji Prezesa Sądu Wojewódzkiego, wymagające decyzji Ministra sprawiedliwości jako organu, ponieważ odmowa ustanowienia tłumaczem przysięgłym nie była uznawana za decyzję administracyjną.
Wobec niewyczerpania toku instancji /art. 198 Kpa/ na zasadzie art. 204 par. 1 Kpa skarga uległa odrzuceniu.
Zachodzi więc potrzeba rozpatrzenia odwołania Anny M. przez Ministra Sprawiedliwości jako organ II instancji.