Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Grzęda (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Marzenna Linska-Wawrzon asesor WSA Anna Klotz po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi Franciszka A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] 2004r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia umorzyć postępowanie
W dniu [...] 2004 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skarga Franciszka A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] 2004 r., Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z dnia [...] 2004 r., Nr [...] mocą której odmówiono przyznania świadczenia w formie zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu leków.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze uzasadniając decyzję wskazało, iż zasiłek celowy jest fakultatywną formą pomocy. W związku z powyższym wskazał, że nawet spełnienie przesłanek z art. 4 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej nie nakłada jeszcze na ośrodki pomocy społecznej obowiązku przyznawania zasiłku każdemu kto z wnioskiem o jego przyznanie wystąpi w żądanej wysokości. Wydając taki orzeczenie organ wziął pod uwagę, że skarżący przekroczył kryterium dochodowe określone wart. 4 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Skarżący zarzucił, iż decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego jest dla niego niezrozumiała i bezduszna. Renta jego wystarcza jedynie na pokrycie miesięcznych wydatków na opłacenie mieszkania i zakup żywności.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wniosło o oddalenie skargi. W uzasadnieniu swojego stanowiska powołało się na argumenty tożsame z argumentami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Orzekając w sprawach skarg na decyzje administracyjne, Sąd bada zgodność decyzji z prawem w zakresie określonym wart. 145 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270). W razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy Sąd, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżoną decyzję. Nadto Sąd stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części, jeśli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach albo stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, gdy zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.
Z dniem 1 maja 2004 r. przestała obowiązywać ustawa z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tj. Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.), która stanowiła podstawę wydania zarówno zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Wymienioną ustawę zastąpił nowy akt prawny - ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593), która zreformowała system pomocy społecznej ustanawiając nowy, uproszczony katalog świadczeń, wprowadzając nowe rozwiązania prawne oraz nowe instrumenty do realizacji zadań wykonywanych przez pracowników socjalnych.
W konsekwencji, zgodnie z art. 149 cytowanej ustawy z 2004 r., z dniem 1 maja 2004 r. wygasły decyzje wydane na podstawie dotychczas obowiązującej ustawy z dnia 29 listopada 1990 r., a więc również wygasła zaskarżona decyzja.
Z kolei w art. 150 nowej ustawy o pomocy społecznej zamieszczony został przepis intertemporalny , iż do wszczętych, a nie zakończonych przed dniem 1 maja 2004 r. stosuje się przepisy tejże ustawy.
W świetle powyższych unormowań bezprzedmiotowe stało Się dokonywanie przez Sąd kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem, skoro decyzja ta wygasła.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.