Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu od postanowienia Referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 3 marca 2011 r. w sprawie ze skargi T. O. na pismo Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami kraju postanawia postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 3 marca 2011r. Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy oddalił wniosek T. O. w sprawie z jego skargi na pismo Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami kraju. W uzasadnieniu wskazano, iż jest to kolejny wniosek skarżącego złożony w przedmiocie przyznania prawa pomocy, natomiast sytuacja finansowa ani rodzinna skarżącego nie uległa zmianie.
W złożonym sprzeciwie skarżący wskazał, iż w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy został on zwolniony od kosztów sadowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270: ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a."), w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd na posiedzeniu niejawnym.
Zatem, w świetle art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje wówczas, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, w zakresie natomiast częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z przepisu tego wyraźnie wynika, iż jedynym kryterium, jakim kieruje się Sąd rozpatrując wniosek strony w tym przedmiocie są możliwości zarobkowe i sytuacja finansowa strony. Powołany przepis nie pozostawia również wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne do uwzględnienia wniosku, spoczywa na wnioskodawcy. Dodatkowo podkreślić należy, że celem instytucji prawa pomocy jest wsparcie tych osób, których sytuacja majątkowa jest taka, że nie są one w stanie same ponieść kosztów toczącego się postępowania, a to pozbawiłoby je możliwości skorzystania z konstytucyjnie zagwarantowanego prawa do sądu. Tym samym ma ona charakter wyjątkowy.
Jak wynika z zawartych w przedłożonym przez skarżącego formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy informacji, są one praktycznie tożsame z danymi na podstawie których w uprzednio prowadzonym postępowaniu z zakresu prawa pomocy odmówiono skarżącemu przyznania tego prawa. Stanowisko takie zostało podtrzymane przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2011r., wydanym w sprawie o sygn. I OZ 58/11 oddalił zażalenie skarżącego na wydane w tym przedmiocie postanowienie tut. Sądu, wskazując iż zażalenie to nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 190 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.
W związku z powyższym, przy zmianie istotnej sytuacji majątkowej skarżącego
, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.