Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku L. F. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na postępowanie nadzorcze Wojewody Kujawsko-Pomorskiego dotyczące uchwały Rady Miejskiej I. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Prezydenta Miasta I. postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
L. F. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na pismo Wojewody [...] z [...] marca 2015 r. znak [...] stanowiące odpowiedź na wniosek skarżącego dotyczący stwierdzenia nieważności uchwały [...] Rady Miejskiej I. z [...] stycznia 2015 r. w sprawie uznania skargi L. F. na działanie Prezydenta Miasta I. za bezzasadną.
Postanowieniem z 18 maja 2015 r. o sygn. akt II SA/Bd 448/15, Sąd odrzucił skargę L. F., z uwagi na jej niedopuszczalność wskazując, że kontroli sądowej nie podlega ocena prawidłowości prowadzenia postępowania skargowego w trybie przepisów Działu VIII k.p.a.
Postanowieniem z 20 lipca 2015 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy oddalił wniosek skarżąc4ego o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Od powyższego rozstrzygnięcia skarżący wniósł sprzeciw.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwana dalej: "p.p.s.a."), prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje m.in. zwolnienie tylko od kosztów sądowych w całości lub w części lub tylko przyznanie pełnomocnika. Natomiast przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zarówno przyznanie pełnomocnika, jak i zwolnienie od kosztów sądowych. Jednakże, stosownie do art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
W piśmiennictwie oraz orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy nie ulega najmniejszej wątpliwości, że skarga nie może zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuacje, gdy obowiązujące prawo jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania zawartego w skardze bądź gdy zachodzą przesłanki niedopuszczalności skargi przewidziane w art. 58 § 1 p.p.s.a. (vide np. postanowienie NSA z 17.07.2014 r., II OZ 700/14, LEX nr 1495334).
Jak wskazał NSA w wyroku z 8.01.2009 r., I FSK 1892/07, LEX nr 497627, przepis art. 247 p.p.s.a. jest instrumentem służącym ekonomii procesowej, bowiem pozwala zakończyć postępowanie w jak najkrótszym czasie bez potrzeby angażowania procedur sądowych w sytuacji, gdy skarga bez głębszej analizy prawnej jest oczywiście bezzasadna.
W rozpoznawanej sprawie, postanowieniem z 18 maja 2015 r. wydanym na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., Sąd odrzucił skargę L. F. uznając ją za niedopuszczalną. Niedopuszczalność skargi jest natomiast jej oczywistą bezzasadnością w rozumieniu art. 247 P.p.s.a., a tym samym podstawą do odmowy przyznania prawa pomocy (zob. postanowienia NSA z 7.06.2004 r., OZ 140/04, LEX nr 220389 oraz z 20.07.2012 r., II OZ 619/12).
W konsekwencji uznać należało, że w sprawie zaistniała przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, która - w myśl art. 247 p.p.s.a. - wyklucza możliwość przyznania prawa pomocy. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 247 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.