Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu w dniu 20 września 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Bogusława K. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. z dnia [...] 2006 r., nr [...] w przedmiocie określenia związku inwalidztwa ze służbą wojskową postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] 2006 r. Bogusław K., zwany dalej skarżącym, złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. z dnia [...] 2006 r., nr [...] w przedmiocie określenia związku inwalidztwa ze służbą wojskową.
W odpowiedzi na skargę Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska wniosła o jej odrzucenie wskazując, iż od orzeczenia organu przysługuje skarga w zakresie stopnia zdolności do służby wojskowej a nie przysługuje ona w zakresie ustalenia związku ze służba wojskową schorzenia powodującego niezdolność do zawodowej służby wojskowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu z przyczyn procesowych bez badania jej zarzutów merytorycznych.
Z treści skargi jednoznacznie wynika, iż dotyczy ona tylko części orzeczenia Wojskowej Komisji Lekarskiej określającego związek schorzeń skarżącego ze służbą wojskową. Kwestia dopuszczalności skargi na orzeczenie Wojskowej Komisji Lekarskiej w wyżej wskazanym zakresie była juz przedmiotem orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 1999 r. (III ZP 9/99, OSNIAPiUS nr 5 z 2000 r., poz. 167) wyjaśnił, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawie skargi żołnierza na orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w przedmiocie związku choroby (inwalidztwa) ze służbą wojskową.
W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy stwierdził, że ustawodawca w przepisach dotyczących chorób pozostających w związku ze służbą wojskową, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze i rentowe (ustawa z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową - Dz. U. Nr 53, poz. 342 ze zm.; ustawa z dnia 29 maja 1974 r. o zapotrzebowaniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin - tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 13, poz. 68 ze zm., w przypadku żołnierzy zawodowych w rachubę wchodzi także ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, tekst jednolity: Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36 ze zm.) nie przewiduje, że ustalenie dotyczące związku choroby ze służbą wojskową ma przyjmować formę decyzji administracyjnej. Sąd Najwyższy zauważył również, iż ustawy o których mowa wyżej rozróżniają "orzeczenia" i "decyzje", przy czym od orzeczeń służy odwołanie do komisji wyższego stopnia, zaś decyzje podlegają kontroli przez sądy powszechne - sądy pracy i ubezpieczeń społecznych., co prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy jest, by kontroli sądowej poddane były tylko "decyzje".
Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w tej części, w której dotyczy stwierdzenia istnienia lub nieistnienia związku choroby ze służbą wojskową nie może być poddane kontroli sądowej, gdyż idzie w tym wypadku o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego, którego prawidłowość może zostać skontrolowana w przypadku odmowy wypłacenia świadczeń przewidzianych we wskazanych ustawach. Wyjaśniono też, że orzeczenia wojskowych komisji lekarskich dotyczące związku schorzenia ze służbą wojskową nie należą do kompetencji sądu administracyjnego, gdyż nie są to czynności lub akty z zakresu administracji publicznej oraz nie dotyczą przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnień lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.
Pogląd wyrażony w uchwale podzielił NSA w postanowieniu z 6 listopada 2000 r. (OSA 1/00, ONSA 2001/2/47), wydanym w składzie siedmiu sędziów, w którym stwierdził, że od orzeczeń wojskowych komisji lekarskich, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16 ze zm.), w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia żołnierza i ustalenia związku stwierdzonych schorzeń ze służbą wojskową do celów odszkodowawczych lub zaopatrzenia emerytalnego, w tym rentowych, skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie przysługuje.
W ocenie Sądu poglądy wyrażone w przytoczonych wyżej orzeczeniach zachowują aktualność w stanie prawnym mającym zastosowanie w sprawie.
W konsekwencji należało uznać, iż skarga wniesiona przez skarżącego nie jest dopuszczalna, gdyż sprawa, której dotyczy nie mieści się we właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określonej przepisami art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm..).
W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.