Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Burmistrza [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Gminy [...] na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość wydzieloną pod drogę publiczną postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
Decyzją z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty[...] z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] o ustaleniu i wypłacie na rzecz I i R. J. odszkodowania w wysokości [...] zł za nieruchomości wydzielone pod drogi publiczne.
Powyższe rozstrzygnięcie pismem z dnia[...] stycznia 2015 r. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy Gmina [...] wnosząc m.in. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 i § 3 p.p.s.a. wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże sąd może na wniosek strony skarżącej wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności jeżeli zaistnieją szczególne okoliczności uzasadniające takie orzeczenie, tj. gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uwzględnienie wniosku o udzielenie tymczasowej ochrony w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, co stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a., jest zatem uwarunkowane uprzednim stwierdzeniem, że spełniona została któraś z określonych powyżej przesłanek (okoliczności faktycznych o charakterze nadzwyczajnym).
Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 31 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 155/05 w razie złożenia wniosku o wstrzymanie rzeczą Sądu jest zbadać z urzędu, a więc i bez wniosków strony, okoliczności decydujące o wstrzymaniu, bądź odmowie wstrzymania wykonania aktu lub czynności.
Tak więc biorąc w pierwszej kolejności pod rozwagę okoliczności badane z urzędu, niezależnie od argumentacji wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd miał na względzie okoliczność, że wydana w sprawie decyzja oparta została na przepisach zawartych w Dziale III ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r. poz. 518 ze zm.). Zgodnie z art. 9 tej ustawy, w przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego, w sprawach o których mowa w przepisach Działu III, z wyłączeniem art. 97 ust. 3 pkt 1, art. 122 i art. 126 ustawy - organ, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie.
W niniejszej sprawie brak jest w aktach administracyjnych rozstrzygnięcia organu o powyższej treści, co obliguje Sąd do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji na wniosek strony skarżącej. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 8 października 2008 r., sygn. akt I OZ 770/08, niewykonanie przez organ obowiązku z art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami powoduje, że niedopuszczalna jest odmowa wstrzymania wykonania decyzji przez Sąd pierwszej instancji mimo mankamentów wniosku zgłoszonego przez skarżącego. Błąd po stronie organu nie może, bowiem pociągać za sobą ujemnych skutków dla strony skarżącej, która znajdowałaby się w gorszej sytuacji niż osoby, wobec których organ po wniesieniu skargi zachował się zgodnie z poleceniem wynikającym z art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami (por. także postanowienie NSA z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt I OZ 973/11).
Jednocześnie wyjaśnić należy, że fakt uwzględnienia wniosku skarżącej Gminy nie oznacza przesądzenia o zasadności wniesionej przez nią skargi, albowiem dopiero na rozprawie Sąd rozstrzygnie o zgodności zaskarżonego aktu z prawem.
W świetle wskazanych okoliczności, Sąd działając na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.