Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis (spr.), Sędziowie asesor WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi G. M. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] lutego 2006 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego p o s t a n a w i a - odrzucić skargę.-
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] lutego 2006r. nr [...] Wojewoda P. stwierdził nieważność uchwały nr [...] z dnia [...] stycznia 2006r. Rady Gminy M.
W uzasadnieniu organ nadzoru stwierdził, że § 13 ust. 6 pkt 1 w/w uchwały został podjęty z naruszeniem prawa. Rada Gminy w tym zapisie ustaliła stawkę procentową służącą naliczaniu jednorazowej opłaty w związku ze wzrostem wartości nieruchomości w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolem M,U-2 w wysokości 0%. Organ nadzoru uznał, że powyższy zapis dotyczący przyjęcia zerowej stawki opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości jest sprzeczny z uregulowaniami art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, póz. 717 z późn. zm). Stosownie bowiem do treści art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Nie może ona być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Organ nadzoru podniósł, że powyższy przepis wprowadza obowiązek określenia jednorazowej opłaty pobieranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu. Skoro ustawodawca przesądza o istnieniu prawnego obowiązku wniesienia opłaty w okolicznościach wymienionych w przepisie art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to zakres swobody w orzekaniu o jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do przekroczenia określonej w ustawie górnej wysokości 30 %, ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej. W ocenie organu nadzoru ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się w granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ustawy, lecz również prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy wskazującego na rentę planistyczną jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochodu budżetu gminy.
Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Przewodniczący Rady Gminy M. wnosząc o "unieważnienie tego rozstrzygnięcia jako niezgodnego z prawem". Zdaniem Przewodniczącego Rady podjęta uchwała nie narusza prawa albowiem w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art.36 ust.4) przewidziano jednorazową opłatę za wzrost wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu i ustaleniem w nim stawki określonej w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości, jednocześnie ograniczając jej wysokość do 30%. Możliwość jej pobrania uwarunkowana jest jednak faktem, zbycia tej nieruchomości w ciągu 5 lat od uchwalenia planu. Uszczegółowienie zasad określonych w ustawie następuje w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003r. nr 164, póz. 1587). W § 4 ust. 13 stanowi między innymi, iż ustalenia planu dotyczące podstawy do określania opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, powinny zawierać stawki procentowe w przedziale od 0% do 30%. W związku z powyższym, ustalenie stawki procentowej równej 0%, dla terenów objętych planem miejscowym, jest możliwe.