Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. P. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W złożonej do Sądu skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B., utrzymującej w mocy decyzję Starosty B. z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...], w sprawie skierowania na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, w związku z przekroczeniem liczby 24 punktów karnych, skarżący W. P. wniósł jednocześnie o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpatrzenia skargi przez sąd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., nr 718 ze zm.) - dalej P.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. W myśl natomiast art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Ustawa wymienia w tym przepisie dwie przesłanki: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie z ustalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, to wnioskodawca jest zobowiązany wskazać na niebezpieczeństwo wystąpienia szkody i wykazać, że szkoda która powstanie na skutek wykonania decyzji, będzie znaczna, a skutki jakie wywoła wykonanie decyzji trudne do odwrócenia. Sąd jedynie ocenia, czy w istocie wskazana szkoda ma znaczny rozmiar lub istnieje niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym celu skarżący winien tak określić ewentualną szkodę lub w taki sposób wskazać skutki, które nastąpiłyby w związku z wykonaniem decyzji, by sąd mógł stwierdzić w oparciu o konkretne dane i na podstawie akt sprawy, że wielkość szkody jest znaczna, a skutki trudne do odwrócenia (vide: postanowienie NSA z 26 lipca 2006 r., II FZ 452/2006, LexPolonica nr 418133, postanowienie WSA w Łodzi z 17 października 2007 r., I SA/Łd 1132/2007, LexPolonica 1793221). Skarżących w uzasadnieniu wniosku nie uzasadnił tych przesłanek. Nie podał bowiem dlaczego w jego ocenie w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wniosek strony, sformułowany w następujący sposób: "wnoszę o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu do czasu rozpatrzenia skargi przez sąd". Sąd w przypadku braku uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, nie może działać w tym zakresie za stronę. Na stronie ciąży obowiązek wykazania, że w razie wykonania zaskarżonej decyzji mogłoby to ją narazić na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (vide: postanowienie NSA z 25 lipca 2008 r., II OZ 766/08, postanowienie NSA z 5 grudnia 2012 r., II GZ 457/12, pub. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Brak uzasadnienia wniosku, jak w przypadku rozpoznawanej sprawy, uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (vide: postanowienia NSA: z 16 kwietnia 2004 r., OZ 22/04; z 30 kwietnia 2004 r., OZ 30/04; z 22 grudnia 2004 r., OZ 871/04; z 1 czerwca 2004 r., OZ 105/04; z 20 lipca 2004 r., OZ 214/04, pub. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Niezależnie jednak od powyższego, w zakresie analizy podstaw wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, celowe jest także odniesienie się do istoty decyzji o skierowaniu na badania psychologiczne. Taka decyzja sama w sobie nie pozbawia skarżącego uprawnienia do kierowania pojazdami. Wykonanie tej decyzji, czyli sam fakt poddania się badaniom psychologicznym, nie rodzi niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Badania takie mają bowiem na celu jedynie ustalenie istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, a ewentualną konsekwencją poddania się badaniom w sytuacji stwierdzenia na podstawie orzeczenia psychologicznego istnienia przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, jest decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, wydawana przez starostę na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2015 r., poz. 155, ze zm.), jednak sprawa w tym przedmiocie podlega załatwieniu w odrębnym postępowaniu (vide: postanowienie NSA z 6 lutego 2015 r., I OZ 85/15 oraz 25 listopada 2014 r., I OZ 1061/14, pub. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.