Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. Ł. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi J. Ł. na postanowienie P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...]czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku doprowadzenia budynku do właściwego stanu technicznego p o s t a n a w i a: przywrócić skarżącemu termin do wniesienia skargi
Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2013r. P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. utrzymał w mocy postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. o nałożeniu na J. Ł. grzywny w wysokości 4000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku wynikającego z decyzji nakazującej doprowadzenie budynku mieszkalnego do właściwego stanu technicznego. Decyzja ta została doręczona skarżącemu w dniu 11 czerwca 2013 r. Termin do wniesienia skargi do sądu mijał zatem w dniu 11 lipca 2013 r.
W dniu 16 lipca 2013r. skarżący złożył do sądu administracyjnego skargę na opisane wyżej postanowienie, do której dołączył jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Uzasadniając wniosek skarżący podał, że jest osobą bezrobotną, przewlekle chorą, a schorzenia, na które cierpi wymagają stałego leczenia. W okresach zaś nasilenia schorzenia te utrudniają i uniemożliwiają skarżącemu normalne funkcjonowanie i poruszanie się. Z powodu tychże właśnie schorzeń skarżący nie mógł w ustawowym terminie złożyć skargi, gdyż był zmuszony do leczenia rehabilitacyjnego. Skarżący podał jednocześnie, że mieszka samotnie, a jego obecna sytuacja życiowa i materialna jest ciężka.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Wniosek należy uwzględnić.
W świetle unormowań art. 87 oraz art. 86 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. nr 270 ze zm., zwana dalej: p.p.s.a.) uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: (1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; (2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; (3) jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin (w tym przypadku złożenie dziesięciu odpisów skargi); (4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; (5) powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego (art. 86 §2 p.p.s.a.). Brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać określonej czynności procesowej stanowi konieczną, a jednocześnie podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Artykuł 86 § 1 p.p.s.a. nie określa, według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony. Ocena braku winy została pozostawiona uznaniu sądu. Daje to sądowi możliwość uwzględnienia wszystkich okoliczności, jakie uzna za istotne (por. postanowienie SN z dnia 22 lipca 1999 r., sygn. I PKN 273/99, OSNAP 2000, nr 20, poz. 757).
Uchybienie terminu do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie jest bezsporne, wobec czego zasadnym było złożenie wniosku o jego przywrócenie.
Na wstępie odnieść się należało do kwestii dochowania przez skarżącego siedmiodniowego terminu do wniesienia przedmiotowego wniosku. W sprawie niniejszej, jak wynika z pisma uzupełniającego wniosek o przywrócenie terminu, przeszkoda uchybienia terminu do wniesienia skargi ustała w dniu 11 lipca 2013 r. Wniosek o przywrócenie terminu został złożony w dniu 16 lipca 2013r., co oznacza, że został zachowany siedmiodniowy termin, o którym mowa w art. 87 § 1 p.p.s.a. Skarżący spełnił także warunek równoczesnego dokonania czynności, której nie dokonano w terminie, ponieważ złożył do sądu skargę.
W dalszej kolejności należało ocenić, czy argumenty skarżącego uprawdopodabniają, że uchybienie terminu do uzupełnienia braku skargi nastąpiło bez jego winy. W ocenie Sądu okoliczności faktyczne opisane w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu stanowią uprawdopodobnienie, że niedochowanie terminu do wniesienia skargi było przez niego niezawinione. Skarżący podał, że mieszka samotnie, jest osobą przewlekłe chorą, a schorzenia, na jakie cierpi uniemożliwiająca mu w okresach nasilenia nawet poruszanie się. To z powodu właśnie tych schorzeń skarżący nie mógł w ustawowym terminie złożyć skargi, gdyż był zmuszony do leczenia rehabilitacyjnego. Skarżący podał jednocześnie, że jego obecna sytuacja życiowa i materialna jest ciężka. Analizując powyższe należy stwierdzić, że nieterminowe złożenie skargi jest skutkiem okoliczności, za które skarżący nie może ponosić winy.
Biorąc powyższe pod uwagę, na mocy art. 86 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.