Wobec powyższego kluczową okolicznością w sprawie jest uznanie, czy skarżąca wniosła do Sądu skargę z uchybieniem terminu bez swej winy.
Z treści wniosku o przywrócenie terminu wynika, że o wydaniu zaskarżonej decyzji skarżąca dowiedziała się dopiero na skutek wizyty w siedzibie organu odwoławczego. Przyczyną niezłożenia skargi w terminie był niezawiniony brak świadomości skarżącej co do wydania przez organ odwoławczy decyzji. Skarżąca podkreśliła, że żadna z opiekunek nie widziała, aby została pozostawiona informacji o złożeniu pisma zawierającego wskazane rozstrzygniecie na poczcie.
Sąd w świetle przytoczonych przez skarżącą okoliczności stwierdza, że w aktach sprawy znajduje się przedmiotowa przesyłka wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, które jest dokumentem urzędowym korzystającym z domniemania prawdziwości. Z dokumentu tego wynika, że przesyłka została doręczona zgodnie z trybem określonym w art. 44 K.p.a. (zastępcza forma doręczenia pisma). Przepis art. 44 § 1 pkt 1 K.p.a. stanowi, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43 operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej. Zgodnie z § 2 art. 44 K.p.a. zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia - § 3 art. 44 K.p.a. Zgodnie z art. 44 § 4 K.p.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.
W sprawie niniejszej przesyłkę po raz pierwszy awizowano 24 czerwca 2015 r. Z powodu niemożności doręczenia przesyłkę pozostawiono na okres 14 dni do dyspozycji adresata na poczcie. Zawiadomienie o pozostawieniu przesyłki na poczcie i możliwości jej odbioru w terminie 7 dni od dnia pozostawienia zawiadomienia umieszczono w oddawczej skrzynce pocztowej. Z powodu niepodjęcia pisma w terminie 7 dni przesyłkę awizowano powtórnie w dniu 2 lipca 2015 r. Z powyższego wynika, że sprawie niniejszej prawidłowo dokonano doręczenia zastępczego.
Doręczenie zastępcze stwarza domniemanie, że pismo zostało doręczone adresatowi. Domniemanie to może być jednak podważone. Kodeks postępowania administracyjnego nie wprowadza ograniczeń, co do środków dowodowych, zmierzających do obalenia domniemania zgodności dowodu doręczenia z prawdą. Brak więc przeszkód ku temu, by skarżąca podważała prawdziwość dokumentu także przez złożenie stosownych wyjaśnień. Ocenie Sądu podlega wiarygodność takich wyjaśnień. W ocenie Sądu kwestię wątpliwości dotyczących skutecznego doręczenia, należy rozstrzygnąć na korzyść skarżącej, mając na uwadze przede wszystkim zagwarantowane w art. 45 Konstytucji RP prawo do Sądu (vide: postanowienie NSA z 22 lipca 2015 r., II GSK 1482/15). Obalenie domniemania o doręczeniu pisma rodzi prawo do przywrócenia stronie terminu do dokonania określonej czynności prawnej (vide: wyrok NSA z 3 kwietnia 1996 r., SA./Ka 1312/95, Lex nr 26708).
W ocenie Sądu okoliczności faktyczne sprawy niniejszej uprawdopodobniają brak winy skarżącej w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Przemawia za tym wiek skarżącej 95-lat, zły stan zdrowia wymagający pomocy osób trzecich. Opieka w okresie doręczenia decyzji sprawowana była przez kilka osób - 2 córki skarżącej i opiekunkę. Powyższe w ocenie Sądu może świadczyć o tym, że istotnie osoby opiekujące się skarżącą nie zauważyły zawiadomienia o przesyłce.
Dlatego też w oparciu o treść art. 86 i 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji postanowienia.