Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego p o s t a n a w i a umorzyć postępowanie sądowe
Skarżąca - B. G. złożyła do sądu administracyjnego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S., utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] maja 2015 r. wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta S. przez Kierownika Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w S., uchylającą z dniem 31 grudnia 2006 r., decyzję przyznającą skarżącej zasiłek pielęgnacyjny.
W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2016 r., córka skarżącej działająca jako jej pełnomocnik, poinformował że skarżąca zmarła w dniu 2 marca 2016 r. i w związku z tym wniosła o umorzenie postępowania. Do pisma dołączono odpis skrócony aktu zgonu.
Organ w odpowiedzi na to pismo także wniósł o umorzenie postępowania i podał, że jego przedmiot odnosi się wyłącznie do praw ściśle związanych z osobą skarżącą. W związku z tym postępowanie w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba, że w sprawie zgłasza się osoba, którego interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania.
W sprawie niniejszej zaskarżono decyzję wydaną w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 992 ze zm.). W myśl art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy zasiłek ten, stanowiący świadczenie rodzinne, przyznawany jest w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji i przysługuje on niepełnosprawnemu dziecku, osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności oraz osobie, która ukończyła 75 lat. Zgodnie zaś z art. 32 ust. 2 tej ustawy organ właściwy oraz marszałek województwa mogą bez zgody strony zmienić lub uchylić ostateczną decyzję administracyjną, na mocy której strona nabyła prawo do świadczeń rodzinnych, jeżeli uległa zmianie sytuacja rodzinna lub dochodowa rodziny mająca wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych, członek rodziny nabył prawo do świadczeń rodzinnych w innym państwie w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, osoba nienależnie pobrała świadczenie rodzinne lub wystąpiły inne okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń. Z treści przepisu art. 30 ust. 1 ustawy wynika, że do ewentualnego zwrotu pobranych świadczeń rodzinnych, obowiązana jest osoba, która je nienależnie pobrała. Przy czym zgodnie z art. 30 ust. 11 ustawy, w przypadku śmierci osoby, która pobrała nienależnie świadczenia rodzinne, należności te wygasają.
Stosownie do powołanych przepisów stwierdzić należy, że sporne świadczenie ściśle związane jest z osobą skarżącego. Celem zasiłku pielęgnacyjnego jest bowiem udzielenie pomocy pieniężnej na zaspokojenie potrzeb danej osoby, zaś do zwrotu tego świadczenia obowiązana jest jedynie osoba, która pobrała je nienależnie. W przypadku śmierci tej osoby należności wygasają. Tym samym stwierdzić należy, że przedmiot postępowania nie podlega dziedziczeniu i nie dotyczy interesu prawnego innych osób.
Wobec śmierci B. G. nie było podstaw do zawieszenia postępowania, gdyż przeszkoda do prowadzenia postępowania nie ma charakteru przejściowego. Jak stanowi art. 124 § 3 p.p.s.a. nie zawiesza się postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego. W tej sytuacji należało zatem umorzyć postępowanie sądowe.
Z tych względów, na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.