Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie ze skargi E. T. - "L." w B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej p o s t a n a w i a: odmówić przywrócenia terminu do złożenia skargi kasacyjnej
Wyrokiem z 18 lutego 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę E. T.- "L." w B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2015 r.
Jak wynika z akt rozpatrywanej sprawy odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został wysłany Skarżącemu w dniu 2 marca 2016 r. Doręczenia dokonano w trybie doręczenia zastępczego (po uprzednim dwukrotnym awizo w dniach 8 i 16 marca 2016 r.) w dniu 22 marca 2016 r.
W dniu 20 grudnia 2016 r. skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wraz z odpisem skargi kasacyjnej sporządzonej przez adwokata. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w dniu 18 lutego 2016 r. złożył wniosek o uzasadnienie wyroku, ale w związku z tym, iż długo nie otrzymywał wyroku wraz z uzasadnieniem, w dniu 14 listopada 2016 r. złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Po otrzymaniu odpowiedzi z NSA w dniu 146 grudnia 2016 r. dokonał wglądu do akt sprawy i ustalił, że wyrok wraz z uzasadnieniem zostało mu doręczony w trybie doręczenia zastępczego. Skarżący zasygnalizował jednocześnie, że nie otrzymał żadnego awiza z ww. przesyłką.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej nie zasługuje na uwzględnienie.
W świetle unormowań art. 87 oraz art. 86 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016r. poz. 718, zwana dalej: p.p.s.a.) uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: (1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; (2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; (3) jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin; (4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; (5) powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego (art. 86 § 2 p.p.s.a.). Brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać określonej czynności procesowej stanowi konieczną, a jednocześnie podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Przepis art. 86 § 1 p.p.s.a. nie określa wprawdzie, według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony. Ocena braku winy została pozostawiona uznaniu sądu. Daje to sądowi możliwość uwzględnienia wszystkich okoliczności, jakie uzna za istotne (por. postanowienie SN z dnia 22 lipca 1999 r., sygn. I PKN 273/99, OSNAP 2000, nr 20, poz. 757). Nadto przy ocenie winy strony lub jej braku w uchybieniu terminu do dokonania czynności procesowej należy brać pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu przez stronę działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu (tak m.in. NSA w postanowieniu z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. akt II OZ 10/14).
Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jaki można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. W orzecznictwie sądowym wskazać można następujące przykłady okoliczności faktycznych, które mogą uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminu: mylne pouczenie o środkach zaskarżenia (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2004r., sygn. III SA 1983/03); obalenie domniemania doręczenia adresatowi pisma (por. postanowienie NSA z dnia 4 września 2001r., sygn. II SA/Po 2646/00); nagła choroba, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą (por. wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2001r., sygn. I SA/Wr 676/99).