Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. Z. o przywrócenie terminu w sprawie ze skargi M. Z. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji nakazującej rozbiórkę budynku p o s t a n a w i a: odmówić przywrócenia terminu do złożenia skargi
P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu Ziemskiego w S. z [...] lipca 2014r. odmawiającą uchylenia decyzji nakazującej rozbiórkę budynku magazynowego. Przedmiotowa decyzja wraz z pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia skargi została doręczona pełnomocnikowi M. Z. w dniu 23 czerwca 2014 r. W dniu 8 lipca 2014r. M. Z. złożył wniosek o uzupełnienie decyzji z [...] czerwca 2014r. na podstawie art. 111 k.p.a. Postanowieniem z [...] lipca 2014r. nr [...] P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. odmówił uzupełnienia decyzji z [...] czerwca 2014r. i jednocześnie pouczył stronę, że termin do wniesienia skargi biegnie od dnia doręczenia przedmiotowego postanowienia. Postanowienie to zostało odebrane przez pełnomocnika M. Z. w dniu 28 lipca 2014r.
W dniu 28 sierpnia 2014r. M. Z. wywiódł skargę na opisaną wyżej decyzję do sądu administracyjnego. Postanowieniem z dnia 23 września 2014r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił przedmiotową skargę. W dniu 29 września 2014r. skarżący (po ostatecznym sprecyzowaniu wywiedzionego pisma) zwrócił się o przywrócenie terminu do wniesienia skargi argumentując, że przekroczenie terminu nastąpiło tylko o jeden dzień, i wynikało z mechanicznego przyjęcia, że miesiąc lipiec posiada 30 dni.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W świetle unormowań art. 87 oraz art. 86 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm., zwana dalej: p.p.s.a.) uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: (1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; (2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; (3) jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin (w tym przypadku złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku); (4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; (5) powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego (art. 86 §2 p.p.s.a.). Brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać określonej czynności procesowej stanowi konieczną, a jednocześnie podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Przepis art. 86 § 1 p.p.s.a. nie określa wprawdzie, według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony. Ocena braku winy została pozostawiona uznaniu sądu. Daje to sądowi możliwość uwzględnienia wszystkich okoliczności, jakie uzna za istotne (por. postanowienie SN z dnia 22 lipca 1999 r., sygn. I PKN 273/99, OSNAP 2000, nr 20, poz. 757).
Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jaki można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe. (por. postanowienie NSA z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt II GZ 752/13), czy nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą. Natomiast do przesłanek negatywnych zalicza się m.in. nieznajomość prawa. Zgodnie z powszechnie przyjętą przez orzecznictwo sądowe - zasadą, nikt nie może się skutecznie powoływać się na nieznajomość prawa. Tym samym nieznajomość prawa procesowego nie możne być uznawana jako usprawiedliwiona przeszkoda uniemożliwiająca dokonanie czynności, gdyż już ze swej istoty jest ona zawiniona przez stronę (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 1998 r. sygn. II UKN 519/97).
Uchybienie terminu do złożenia skargi w przedmiotowej sprawie jest bezsporne. Analizując z kolei okoliczności podniesione we wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki do jego uwzględnienia. W ocenie Sądu, okoliczność, że uchybienie terminu nastąpiło z powodu mechanicznego przyjęcia prze skarżącego, że miesiąc lipiec ma 30 dni, nie stanowi o braku winy w uchybieniu terminowi do dokonania tej czynności. Wręcz przeciwnie błędne wyliczenie terminu do wniesienia skargi świadczy właśnie o tym, iż skarżący nie dołożył należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw, co nie uzasadnia przywrócenia uchybionego terminu. Powyższego błędu nie sposób bowiem zaliczyć do takich przeszkód, których nie można przewidzieć ani przezwyciężyć.
Mając powyższe na uwadze należy uznać, że skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w przekroczeniu terminu, a zatem nie ma podstaw do przywrócenia terminu do złożenia skargi. W tym stanie rzeczy Sąd, w oparciu o art. 86 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.