Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. N. o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jego skargi o wymierzenie grzywny Burmistrzowi z powodu niewykonania wyroku w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 580/09 dotyczącej warunków zabudowy postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
W. N., wnoszący o wymierzenie grzywny za niewykonanie wyroku, zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w części dotyczącej zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
Skarżący wskazał w złożonym formularzu, że jest emerytem. Źródłem jego dochodu jest emerytura i czynsz za pomieszczenie sklepowe. Posiada mieszkanie w C. wraz z pomieszczeniem sklepowym oraz mieszkanie w G. Posiada także oszczędności 10 do 15 tys. zł. Jego emerytura stanowi kwotę 2195 zł netto i czynsz 900 zł miesięcznie.
Przed przystąpieniem do oceny złożonego wniosku należy przypomnieć, że skarżący wnioskował o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym - poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata. Wniosek w tym zakresie zasługuje na uwzględnienie, jeśli wnioskodawca wykaże, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania w myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., powoływanej dalej również jako "P.p.s.a."). W związku z powyższym wydaje się oczywistym, że to na osobie ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy ciąży obowiązek należytego przedstawienia swojej sytuacji materialnej, a zatem posiadanego majątku, uzyskiwanych dochodów oraz wydatków.
Udzielenie stronie prawa pomocy dotyczy wyłącznie osób na tyle ubogich, że ich rzeczywiste zdolności płatnicze uniemożliwiają wywiązanie się z obowiązku partycypowania w kosztach postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to forma dofinansowania z budżetu państwa i przez to sprowadzać się winno do przypadków, w których zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe. Zasadą jest, że strony ponoszą koszty postępowania, związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 199 P.p.s.a.). Na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Przytoczone we wniosku okoliczności, jak również przedstawione dokumenty winny wskazywać na okoliczności uzasadniające przyznanie prawa pomocy. Rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Mając jednak na względzie, że skarżący wskazał, iż posiada zasoby pieniężne na kwotę 10 do 15 tys. zł, referendarz stwierdził, że przemawia to przeciwko uznaniu skarżącego za osobę spełniającą przesłankę przyznania prawa pomocy w całości czy choćby w części.
W sytuacji skarżącego nie ma okoliczności, które powodowałyby potrzebę nagłego przeznaczenia jego oszczędności na konsumujące je całkowicie, niezbędne życiowo wydatki. Jak bowiem podnosi skarżący są to środki, które traktuje jako oszczędności. Ponadto stan posiadania skarżącego w postaci dwóch nieruchomości mieszkalnych i lokalu handlowego wyróżnia go pośród społeczeństwa jako osobę majętną.
W ocenie referendarza posiadane przez skarżącego oszczędności, pozwalają mu na poniesienie częściowych i całkowitych kosztów postępowania, które zainicjował. W tym na uiszczenie wpisu w niniejszej sprawie.
W związku z tym nie uznano, aby skarżący spełniał przesłanki przyznania mu prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie i jej odmówiono.