Sprawa ze skargi na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie strona 1/2

J. K. - reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 kwietnia 2012 r., utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 marca 2012 r., którym nałożono na skarżącego grzywnę w wysokości 10.000 zł. w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego-barakowozu z dobudowanym zadaszonym tarasem, o konstrukcji drewnianej, nietrwale związanego z gruntem, pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej oraz drewnianego sanitariatu (ustęp) wzniesionych bez wymaganego pozwolenia na budowę na terenie działki nr [[...]], położonej w K. (mapa nr 3), gmina K.

W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Uzasadniając złożony wniosek pełnomocnik skarżącego podniósł, że wykonanie tego postanowienia spowoduje po stronie skarżącego niepowetowaną szkodę. Skarżący jest inwalidą trzeciej grupy i jest osobą schorowaną. Ponadto wychowuje dziewiętnastoletniego syna, który ma od dzieciństwa orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności i wymaga od rodziców opieki i czasu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej p.p.s.a. - sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. Postanowienie to sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym (art. 61 § 5 p.p.s.a.).

Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu organu administracji publicznej zapewnia stronie tymczasową ochronę jej praw. W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że to na stronie spoczywa obowiązek wykazania, iż wykonanie przez organ decyzji lub innego aktu czy czynności może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Strona skarżąca powinna przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Przy czym uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione a twierdzenia te powinny zaś zostać poparte stosownymi dokumentami (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.). Nie wystarcza zatem jedynie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 666/06, niepubl.).

Strona 1/2