Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. P. na postanowienie Wojewody z dnia 9 listopada 2010 r., Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
B. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na opisane wyżej postanowienie Wojewody, utrzymujące w mocy postanowienie Starosty z dnia 5 lipca 2010 r. Nr [...], którym nałożono na B. P. grzywnę w wysokości 10.000,00 zł. w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki tymczasowego obiektu budowlanego usytuowanego na terenie działki nr [...], położonej we W..
W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu wniosku skarżący wyjaśnił, iż wymierzona grzywna jest rażąco wygórowana a jej wykonanie może doprowadzić do pozbawienia go środków do życia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje.
Instytucję wstrzymania wykonania decyzji organu administracji publicznej po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego reguluje art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) - dalej p.p.s.a., zgodnie z którym sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. Postanowienie to sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym (art. 61 § 5 p.p.s.a.).
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu organu administracji publicznej zapewnia stronie tymczasową ochronę jej praw. Dlatego też to na stronie spoczywa obowiązek wykazania, że wykonanie przez organ decyzji lub innego aktu czy czynności może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Strona skarżąca powinna przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione a twierdzenia te powinny zaś zostać poparte stosownymi dokumentami (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.). Nie wystarcza więc jedynie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 666/06, niepubl.).
Rozpatrując wniosek złożony przez B. P., mając powyższe na uwadze oraz stosując kryteria przewidziane w art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do jego uwzględnienia. Skarżący nie odwołał się bowiem ani nie uzasadnił okoliczności, które mogłyby uzasadniać powstanie znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w przedmiotowej sprawie. Wskazana przez skarżącego okoliczność stanowi jedynie przypuszczenie zaistnienia pewnych sytuacji, które nie zostały poparte stosownymi dokumentami. Brak wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 ustawy uniemożliwia Sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.).