Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Referendarz sądowy WSA Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. G. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 lipca 2006r., nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia przyznać R. G. prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
R. G. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, tj. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie radcy prawnego z urzędu.
Z informacji zamieszczonych przez skarżącego we wniosku wynika, iż prowadzi on jednoosobowe gospodarstwo domowe, a jego źródłem utrzymania jest renta socjalna w wysokości 501 zł.
Skarżący nie posiada żadnego majątku. Korzysta z pomocy miejscowego ośrodka pomocy społecznej.
Zgodnie z brzmieniem art. 262 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
W myśl zaś z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Osiągany przez skarżącego dochód na poziomie 501 zł stanowi okoliczność, która uniemożliwia, zdaniem referendarza sądowego, poniesienie przez skarżącego kosztów ustanowienia radcy prawnego. W związku z tym należy uznać, że zostały spełnione przesłanki obligujące Sąd do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Jednocześnie wskazać należy, że podejmując niniejsze rozstrzygnięcie nie orzekano w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych, bowiem skarżący zwolniony jest z obowiązku ich uiszczania z mocy ustawy. Zwolnienie to wynika z przepisu art. 239 pkt 1 lit. a powołanej wyżej ustawy, w myśl którego strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej (taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie) nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Z tych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono jak sentencji.