Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. Cz. na uchwałę Rady Miasta z dnia 29 czerwca 2006 r., Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia odrzucić skargę.
W dniu 29 czerwca 2006 r. Rada Miasta podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] - rejon ulicy [...] w mieście G.
Jak wynika z akt sprawy II SA/Gd 532/07 tut. Sądu skarżący P. C. pismem z dnia 17 kwietnia 2007 r. wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa, a następnie w dniu 27 czerwca 2007 r. wniósł na powyższą uchwałę skargę do sądu administracyjnego.
Prawomocnym postanowieniem z dnia 31 lipca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę z uwagi na wniesienie jej z uchybieniem terminu wskazanego w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ). Skarga poprzedzona bezskutecznym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa skierowanym w dniu 17 kwietnia 2007 r. winna być bowiem zgodnie ze wskazanym przepisem wniesiona do dnia 18 czerwca 2007 r.
Po wydanym w sprawie II SA/Gd 532/07 orzeczeniu skarżący ponowił swoje wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem skierowanym do Rady w dniu 24 sierpnia 2007 r., zaś w dniu 2 października 2007 r. za pośrednictwem organu kolejny raz wniósł do tut. sądu administracyjnego skargę na przedmiotową uchwałę.
Rozpoznając ją Sąd uznał, iż jest ona niedopuszczalna i podlega odrzuceniu z następujących względów:
Zagadnieniem prawnym dotyczącym problematyki ponownego wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r., Nr 42, poz. 1591 ze zm. ) w odniesieniu do tej samej uchwały zajmował się Naczelny Sąd Administracyjny, który w postanowieniu z dnia 24 czerwca 2002 r. wydanym w składzie siedmiu sędziów w sprawie OSA 2/02 ( ONSA 2003/1/2 ) stwierdził, iż wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, określone w art. 101 ust. 1 w/w ustawy, jest czynnością prawną, która przysługuje danemu podmiotowi w stosunku do określonej uchwały jednokrotnie; następne pisma w tej samej sprawie, pochodzące od tego samego podmiotu, nie są wezwaniami w rozumieniu tego przepisu. W uzasadnieniu powyższej tezy Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił szczegółowo, iż instytucja wezwania, o której mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, jest surogatem środka odwoławczego i nie można jej traktować jako czynności niewywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana wielokrotnie bez ograniczeń. Przyjęcie takiego poglądu pozbawiałoby to działanie znaczenia prawnego, byłoby zaprzeczeniem jego istoty i powodowałoby destabilizację obrotu prawnego, zamiast poprawić bezpieczeństwo tego obrotu. Takie rozumienie wezwania, że może ono być składane ponownie, a nawet wielokrotnie, dodatkowo stawiałoby wnoszących skargi do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w pozycji uprzywilejowanej niż inne podmioty, wnoszące skargi na podstawie innych przepisów. Skoro wezwanie do usunięcia naruszenia, o którym mowa w powyższym przepisie, jest surogatem środka odwoławczego, to nie ma podstaw, by je traktować inaczej, niż określają to przepisy dotyczące klasycznych środków odwoławczych w administracyjnym postępowaniu jurysdykcyjnym. Przyjęcie poglądu, że ten sam podmiot może wielokrotnie składać to samo wezwanie do tego samego organu w tej samej sprawie, dotyczące tej samej uchwały, byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wszystkich podmiotów wobec prawa, wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji, jak i z przepisem art. 78 Konstytucji. Strony, którym przysługują tradycyjne środki odwoławcze ( odwołania, zażalenia ), nie mogą być w gorszej sytuacji prawnej niż podmioty, którym z powodu specyfiki postępowania, przysługuje środek prawny określony w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Odwołując się do uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1995 r. sygn. akt III AZP 9/95 ( OSNAPiUS 1995, nr 20, poz. 243 ) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż art. 101 ust. 1 wskazanej ustawy określa szczególnego rodzaju "postępowanie samorządowe", w którym skarga jest tą samą jurydycznie instytucją skargi co w innych rodzajach postępowań. Z tego punktu widzenia różnice przedmiotowe nie mają istotnego znaczenia dla terminu podejmowania tej czynności procesowej oraz zasad postępowania i orzekania sądu administracyjnego. Można przyjąć, że wezwanie, o którym mowa, wszczyna postępowanie, które ma kolejne etapy obwarowane terminami i innymi warunkami procesowymi. Jeżeli więc strona uruchomi takie postępowanie i na skutek wniesienia skargi z uchybieniem terminu do jej wniesienia doprowadzi do odrzucenia skargi, to ponowne wniesienie w tej samej sprawie takiej samej skargi byłoby podważeniem sensu rygorów procesowych i skutków ich stosowania. W uzasadnieniu wskazanego postanowienia zaakcentowano, iż bezskuteczność wezwania stwarza u wnoszącego wezwanie możliwość indywidualizacji prawa do wniesienia we właściwym terminie skargi do sądu administracyjnego, co jest realizacją konstytucyjnej zasady prawa każdego do sądu ( art. 45 ust. 1 Konstytucji ). Prawo do sądu jest prawem każdego; może jednak być obwarowane pewnymi warunkami formalnymi, równymi dla wszystkich, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Do podstawowych warunków formalnych, od których spełnienia zależy otwarcie drogi do sądu, zalicza się: wniesienie skargi do sądu w przewidzianym terminie, wyczerpanie środków odwoławczych lub innych podobnych przewidzianych przez prawo, uiszczenie wpisu sądowego w określonej wysokości w oznaczonym terminie. Spełnienie warunków ustalonych w ustawie otwiera stronie prawo do merytorycznego rozpatrzenia sprawy przez sąd. Z kolei ich niespełnienie przez podmiot wnoszący skargę powoduje utratę możliwości skorzystania z tego prawa.
Podzielając w całości przedstawiony wyżej pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego należało przyjąć, iż skarżący w stosunku do zaskarżonej uchwały wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia interesu prawnego w dniu 17 kwietnia 2007 r. Skierowane do Rady w dniu 24 sierpnia 2007 r. kolejne pismo skarżącego nie stanowiło już wezwania w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Nie mogło ono zatem być podstawą niejako "otwarcia na nowo" skarżącemu biegu terminu do wniesienia kolejnej skargi ani nie mogło konwalidować wcześniejszego uchybienia temu terminowi.
W związku z powyższym, Sąd uznał wniesioną skargę za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) orzekł jak w sentencji.