Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Diana Trzcińska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 9 września 2019 r., nr [...] w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich postanawia odrzucić wniosek Z. R. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
W dniu 5 listopada 2019 r. (data nadania przesyłki w Urzędzie Pocztowym) Z. R. złożyła w sądzie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 9 września 2019 r., nr [...].
Decyzją tą Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania Z. R. uprawnień kombatanckich, o czym orzekł na podstawie art. 1 - 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (t. j. Dz.U. z 2018 r., poz. 276 ze zm.).
Decyzja Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 9 września 2019 r. została doręczona skarżącej w dniu 16 września 2019 r. i zawierała pouczenie o treści art. 52 § 1 i 3, art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, powoływana dalej jako p.p.s.a.), tj. w przypadku zrezygnowania przez skarżącą ze zwrócenia się do Szefa Urzędu do Spraw kombatantów i Osób Represjonowanych z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy o możliwości wniesienia na skargi do sądu w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącej rozstrzygnięcia za pośrednictwem organu, którego działanie jest przedmiotem skargi.
Termin do wniesienia skargi upływał więc skarżącej w dniu 16 października 2019 r. Tymczasem, skargę na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 9 września 2019 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia skarżąca nadała w Urzędzie Pocztowym w dniu 5 listopada 2019 r.
Uzasadniając złożony wniosek skarżąca wskazała, że nie mogła dotrzymać terminu do wniesienia skargi z uwagi na znaczą niepełnosprawność i z powodu wypadku, jakiemu uległa w dniu 24 czerwca 2019 r. w Sanatorium. Do wniosku skarżąca załączyła orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności o przyznanym jej na stałe znacznym stopniu niepełnosprawności oraz zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 28 października 2019 r. przez lekarza - specjalistę medycyny ogólnej, w którym wskazano, że skarżąca choruje na chorobę zwyrodnieniową stanów kolanowych. Wyjaśniono także, że skarżąca, w trakcie pobytu w Sanatorium w dniu 24 czerwca 2019 r. doznała urazu kolana prawego. Była leczona ortopedycznie, ponadto 19 sierpnia 2019 r. założono jej blokadę, a 7 października 2019 r. wstrzyknięto jej kwas hialuronowy. Z kolei, od 9 do 18 września 2019 r. skarżąca poddana była rehabilitacji leczniczej. W zaświadczeniu tym wskazano też, że powyższe dolegliwości chorobowe spowodowały, że skarżąca nie odwołała się w terminie od ww. decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Złożony przez skarżącą wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podlega odrzuceniu.
Przepis art. 86 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, że jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie zaś do art. 87 p.p.s.a. pismo wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (§ 1), jednakże wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (§ 3). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2). Równocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (§ 4). Z treści powyższych przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i tylko kumulatywne zaistnienie przywołanych przesłanek może stanowić podstawę faktyczną i prawną do wydania przez sąd administracyjny postanowienia o przywróceniu wnioskodawcy terminu do dokonania czynności procesowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym.