Skarga K. W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi K. W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 16 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego postanawia oddalić wniosek skarżącego K. W. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.

Uzasadnienie strona 1/2

K. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, za pośrednictwem organu, skargę na opisaną wyżej decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału II z dnia 4 lutego 2013 roku wydanym na podstawie przepisów art. 49 § 1 w związku z art. 47 § 1 i art. 57 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", zobowiązano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez nadesłanie dwóch odpisów skargi poświadczonych za zgodność z oryginałem lub własnoręcznie podpisanych wraz z załącznikami. Zarządzeniem z tej samej daty, wydanym na podstawie art. 220 § 1 i 3 ww. ustawy w związku z § 2 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193), zobowiązano nadto skarżącego do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 500 zł. W zarządzeniach zakreślono termin 7 dni na ich wykonanie oraz wskazano rygor odrzucenia skargi.

Skarżący odpisy ww. zarządzeń otrzymał w dniu 28 lutego 2013 roku (vide: zwrotne potwierdzenie odbioru k. 20 akt).

Pismem z dnia 11 marca 2013 r. (data nadania przesyłki listem poleconym k. 23 akt) skarżący zwróci się z wnioskiem o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi oraz do przedłożenia dwóch odpisów skargi poświadczonych za zgodność z oryginałem lub własnoręcznie podpisanych wraz z załącznikami. W uzasadnieniu wskazał, że z uwagi na chorobę stawów, na którą choruje nie dochował terminu.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca Sąd przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.

Rozpoznając powyższy wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), sąd na wniosek strony postanowi przywrócenie terminu, jeżeli bez swojej winy nie dokonała ona w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Stosownie do art. 87 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w tym uchybieniu. Z przepisu tego wynika ponadto, że równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.

Przywrócenie uchybionego terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie wtedy, gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy i jednocześnie wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia prośby o przywrócenie terminu. Z kolei brak winy strony w dokonaniu czynności procesowej ma miejsce wtedy, gdy istnieje przeszkoda uniemożliwiająca zachowanie terminu i gdy strona nie może usunąć tej przeszkody przy użyciu największego w danych okolicznościach wysiłku. Kryterium braku winy, jako przesłanka przywrócenia terminu, wiąże się zatem z obowiązkiem strony do zachowania szczególnej staranności przy prowadzeniu własnych spraw, w tym przy dokonywaniu czynności procesowych. Przywrócenie terminu nie jest więc dopuszczalne, gdy strona dopuściła się chociażby lekkiego niedbalstwa, przy przyjęciu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od osoby należycie dbającej o swoje interesy.

Strona 1/2