Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy w przedmiocie nieodpłatnego przejęcia na własność nieruchomości do zasobu mienia komunalnego gminy
Sentencja

Dnia 6 lipca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. K. na uchwałę Rady Gminy z dnia 28 sierpnia 2008 r. Nr [...] w przedmiocie nieodpłatnego przejęcia na własność nieruchomości do zasobu mienia komunalnego gminy postanawia odmówić W. K. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.

Uzasadnienie

W.K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego. Ze złożonego oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawcy wynikało, że prowadzi on jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie posiada żadnego majątku ani żadnych środków do życia. W związku z wątpliwościami, co do sytuacji majątkowej skarżącego, na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej u.p.p.s.a., skarżącego wezwano do przedłożenia - w terminie czternastu dni od dnia doręczenia wezwania - dodatkowych dokumentów źródłowych. Pomimo upływu terminu sądowego i pouczenia o skutkach niezastosowania się do treści wezwania skarżący nie przedłożył żądanych dokumentów.

Postanowieniem Referendarza sądowego z dnia 28 kwietnia 2010 r., na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 u.p.p.s.a., odmówiono przyznania W.K. prawa pomocy w zakresie całkowitym przez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego.

W.K. wniósł sprzeciw od powyższego postanowienia, wskazując, że nie był w stanie przedłożyć żądanych dokumentów, z uwagi na to, że nie posiada majątku, nie otrzymuje też żadnych świadczeń ani dochodów.

Zgodnie z art. 260 u.p.p.s.a., w związku z wniesieniem sprzeciwu, postanowienie z dnia 28 kwietnia 2010 r., utraciło moc.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 246 § 1 u.p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje

1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania

2) w zakresie częściowym - gdy wykaże nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Celem ustanowienia prawa pomocy jest zapewnienie osobom fizycznym znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej faktycznej realizacji konstytucyjnego prawa do sądu. Przyznanie prawa pomocy oznacza, że ciężar kosztów postępowania w zakresie objętym prawem pomocy poniesie zamiast strony budżet państwa, a zatem wszyscy obywatele. Skutki przyznania prawa pomocy znajdą bowiem odzwierciedlenie po stronie dochodowej i wydatkowej budżetu, ze względu na zmniejszenie dochodów z uwagi na zwolnienie od opłat sądowych, jak i na zwiększenie wydatków ze względu na konieczność pokrycia za stronę należnego od niej zwrotu wydatków. Dlatego w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy dochodzi do konieczności dokonywania wyboru pomiędzy zapewnieniem prawa do sądu podmiotowi niemającemu dostatecznych środków, a odstąpieniem od zasady powszechności i równości w ponoszeniu ciężarów i świadczeń publicznych wskazanych w art. 84 Konstytucji, czego wyrazem na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego jest regulacja zawarta w art. 199 i art. 214. (vide: M. Niezgódka-Medek, Komentarz do ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Zakamycze 2005 - LEX).

W niniejszej sprawie wnioskodawca domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 u.p.p.s.a., skarżący winien wykazać, że z uwagi na sytuację materialną nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, na skarżącym spoczywa zatem obowiązek wykazania, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 27 maja 2008 r. o sygn. akt II GZ 112/08, rozpatrywanie wniosku o przyznanie prawa pomocy nie polega na swobodnym uznaniu, lecz podlega określonym regułom, których należy przestrzegać. W tym zakresie pozytywne rozpatrzenie wniosku może nastąpić wówczas, gdy wykazane zostanie, iż sytuacja majątkowa w jakiej się wnioskodawca znajduje nie pozwala mu na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (Lex Nr 527695). Ze złożonego przez skarżącego wniosku wynikało, iż nie posiada on żadnego majątku ani żadnych dochodów. Oświadczenie takie budzi uzasadnione wątpliwości, co do jego wiarygodności, z uwagi na oczywistą konieczność posiadania środków utrzymania do egzystencji. Zgodnie z art. 255 u.p.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku jest niewystarczające dla oceny jej rzeczywistych możliwości płatniczych lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana do złożenia na wezwanie dodatkowego oświadczenia lub przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego. W niniejszej sprawie, wnioskodawcę zobowiązano do przedłożenia dokumentów źródłowych, które wyjaśniałyby sytuację finansową skarżącego. Wnioskodawca, pomimo wezwania, nie przedstawił żadnych dokumentów.

Brak wiarygodności złożonego oświadczenia oraz nieuzupełnienie go w wyznaczonym terminie uzasadniają uznanie, iż skarżący nie wykazał istnienia przesłanki art. 246 § 1 pkt 1u.p.p.s.a., jaką jest brak możliwości poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 u.p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1