Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na decyzję Wojewody z dnia 10 kwietnia 2001 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę postanawia umorzyć postępowanie.
M. K. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewody z 10 kwietnia 2001 r. w przedmiocie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę. Postanowieniem z 20 listopada 2001 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku odrzucił skargę I. K. oraz G. K. W dniu 31 października 2002 r. G. K. zmarł. W miejsce zmarłego G. K. - jako uczestnik postępowania - wstąpiła m.in. K. K.-F. Skarżącą w sprawie pozostała M. K.
Ustalając, że K. K.-F. jest następcą prawnym G. K., przyjęto jako miejsce jej zamieszkania W., co okazało się niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Pisma sądowe doręczane na ten adres powracały niepodjęte, zaś skarżąca, poprzez swego pełnomocnika, wyjaśniła, że K. K.-F. przebywa w T. w bliżej nieznanym miejscu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 22 maja 2012 r. zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne. W uzasadnieniu sąd wskazał, że podjął działania mające na celu ustalenie adresu zamieszkania uczestniczki postępowania, jednakże żadne z tych działań nie przyniosło oczekiwanego efektu w postaci ustalenia adresu strony. W tej sytuacji sąd zawiesił postępowanie sądowe na podstawie art. 125 § 1 pkt 3 p.p.s.a..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Stosownie do regulacji art. 130 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), sąd umarza postępowanie zawieszone na zgodny wniosek stron, jak również z przyczyn wskazanych w art. 125 § 1 pkt 3, jeżeli wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu trzech lat od daty postanowienia o zawieszeniu. Ponadto sąd umorzy postępowanie w razie stwierdzenia braku następcy prawnego strony, która utraciła zdolność sądową, a w każdym razie po upływie trzech lat od daty postanowienia o zawieszeniu z tej przyczyny.
Zgodnie z powołanym przepisem sąd ma obowiązek umorzyć postępowanie zawieszone, jeżeli na skutek braku lub wskazania złego adresu skarżącego lub niewykonania przez skarżącego innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu (art. 125 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), w przypadku, gdy wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu trzech lat od daty postanowienia o zawieszeniu. Okres trzech lat jest liczony od daty wydania postanowienia, a nie od daty jego uprawomocnienia. Umorzenie postępowania w tych wypadkach jest konsekwencją braku działania strony przez okres co najmniej trzech lat. Postanowienie o umorzeniu postępowania, które ma charakter deklaratoryjny, gdyż stwierdza jedynie fakt, że z upływem trzech lat od daty zawieszenia postępowanie uległo umorzeniu.
W stanie faktycznym sprawy nie ulega wątpliwości, iż Sąd postanowieniem z dnia 22 maja 2012 r. zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne na podstawie art. 125 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Nie jest również wątpliwe, że od momentu zawieszenia postępowania minęły ponad 3 lata, co obliguje sąd do zastosowania normy z art. 130 p.p.s.a., czyli umorzenia postępowania.
W tej sytuacji sąd orzekł jak w postanowieniu na mocy art. 130 p.p.s.a.