Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach - Łukasz Strzępek po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R., M. D. i B. H. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wymeldowania w kwestii wniosku skarżących M. D. i B. H. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych postanawia: oddalić wniosek o zwolnienie skarżących od kosztów sądowych
Skarżący, na drukach urzędowych formularzy wniosków o przyznanie prawa pomocy zwrócili się o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Z treści złożonych przez nich formularzy wynika, że wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe. Wnioskodawcy nie posiadają żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani też przedmiotów, których wartość przekraczałaby 3.000 euro. M. D. jest osobą bezrobotną, która nie pobiera świadczeń dla bezrobotnych, natomiast B. H. osiąga dochód z tytułu prac zleconych w wysokości 1.000 zł brutto miesięcznie. Ze względu na fakt, że oboje skarżący prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, ich wnioski zostały poddane wspólnej ocenie i rozstrzygnięciu.
Pismem z dnia 9 marca 2015 r. referendarz sądowy wezwał B. H. do uprawdopodobnienia okoliczności podniesionych we wniosku poprzez:
- udokumentowanie wydatków przeznaczanych na utrzymanie się,
- przedłożenia dokumentów wykazujących wysokość dochodów osiąganych przez skarżącego oraz zaświadczenia potwierdzającego, że M. D. jest osobą bezrobotną, pozbawioną prawa do zasiłku.
Wezwanie to nie zostało przez skarżącego odebrane.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważono co następuje:
Przepis art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U.z 2012 r. poz. 270 ze zm. - zwana dalej P.p.s.a.) konstytuuje zasadę odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Wyjątkiem od niej jest możliwość przyznania prawa pomocy, które stosownie do treści art. 245 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi może zostać przyznane stronie w zakresie całkowitym lub częściowym.
Przyznanie prawa pomocy w formie zwolnienia od kosztów sądowych może nastąpić wobec osoby fizycznej, która wykaże że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku w utrzymaniu swoim i swojej rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).
Przedmiotem badania przy analizie wniosku o przyznanie prawa pomocy jest całokształt okoliczności związanych z sytuacją materialną wnioskodawcy.
W realiach rozpoznawanej sprawy istnieje zbyt wiele niejasności dotyczących sytuacji materialnej skarżących, aby można było z całym przekonaniem stwierdzić, że zasługują oni na zwolnienie od kosztów sądowych.
Przede wszystkim brak jest wiarygodnych danych na temat realnych dochodów wnioskodawców. Wiadomo bowiem, że M. D. jest osobą bezrobotną, która nie ma prawa do zasiłku, natomiast B. H. uzyskuje dochód w wysokości 1.000 zł brutto z tytułu umowy zlecenia. Skarżący nie podali jednak nawet orientacyjnej wysokości wydatków przeznaczanych na utrzymanie się (a więc opłat za media, czynsz, usługi telekomunikacyjne itp), nie wskazali również, czy posiadają jakikolwiek tytuł prawny do lokalu/budynku w którym zamieszkują jak również wielkości (w m2) tej nieruchomości. Są to zaś informacje o istotnym znaczeniu dla oceny ich możliwości finansowych. Na marginesie jedynie można zauważyć, że M. D., która zadeklarowała brak jakichkolwiek dochodów opłaciła wpis od skargi w wysokości 100 zł, a więc dysponowała lub dysponuje środkami, które umożliwiły jej poniesienie tego wydatku, który właściwie jest jedynym na obecnym etapie postępowania. Tym bardziej więc koniecznym było uzyskanie dodatkowych informacji na temat kondycji materialnej skarżących.
Z powyższych względów, w oparciu o art. 245 § 1 i § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 tej ustawy, działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. w związku z § 3 tego przepisu orzeczono jak w sentencji postanowienia.