Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący sędzia WSA Włodzimierz Kubik po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. T. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia wykonania rozbiórki budynku w kwestii wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia p o s t a n a w i a oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewoda [...] utrzymał w mocy postanowienie Starosty [...] z dnia [...] r. znak: [...] w sprawie nałożenia na skarżącego grzywny w wysokości [...] zł w celu przymuszenia wykonania obowiązku nałożonego decyzją Naczelnika Gminy M. z dnia [...] r. znak: [...], tj. rozbiórki istniejącego budynku składowo-gospodarczego na działce nr [...] w M.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. W jego uzasadnieniu wskazał przede wszystkim, iż organy orzekające o grzywnie nie wzięły pod uwagę jego trudnej sytuacji życiowej. Skarżący nie mógl bowiem wcześniej dokonać rozbiórki przedmiotowego obiektu z powodu wypadku i związanej z nim rehabilitacji. Ponadto w terminie wyznaczonym do dokonania rozbiórki, tj. w okresie zimowym, w obiekcie tym hodowane były krowy. Przeniesienie ich w inne miejsce będzie natomiast możliwe dopiero w okresie wiosennym. Tym samym w ocenie skarżącego wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia jest uzasadnione, biorąc pod uwagę również jego sytuację materialną. Źródłem utrzymania się skarżącego jest renta w wysokości 1000 zł, dodatkowo ma na utrzymaniu żonę z grupą inwalidzką.
W odpowiedzi na skargę organ nie ustosunkował się do wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Wskazał natomiast, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia, pory roku czy chowu zwierząt w budynku przeznaczonym do rozbiórki pozostają bez wpływu na legalność postanowienia o wymierzeniu grzywny w celu przymuszenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 powołanej ustawy sąd, na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności stanowi zatem w świetle powyższej regulacji, odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a. i dotyczy jedynie okoliczności faktycznych o charakterze wyjątkowym.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd może nastąpić wyłącznie na wniosek skarżącego, co oznacza, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania aktu lub czynności. Niewskazanie we wniosku okoliczności uzasadniających twierdzenie, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków oznacza brak przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej przez Sąd (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2006 r., s. 189).