Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Broda po rozpoznaniu w dniu 2 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej w kwestii wniosku skarżącej o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi postanawia: przywrócić termin do uzupełnienia braku formalnego skargi.
Zarządzeniem z dnia 10 marca 2016 r. K. T. została wezwana do uiszczenia w terminie 7 dni wpisu sądowego od wniesionej przez nią skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej. Ponadto, wezwano skarżącą do uzupełnienia w powyższym terminie braku formalnego tej skargi poprzez nadesłanie jednego odpisu skargi, celem doręczenia uczestniczce postępowania.
Odpis zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia wpisu oraz wezwanie o uzupełnienie braku formalnego skargi zostały przesłane na podany w skardze adres. Zgodnie z adnotacją pracownika poczty przesyłkę tę w dniu 30 marca 2016 r. odebrał dorosły domownik J. S.
W dniu 2 kwietnia 2016 r. na rachunek Sądu wpłynęła wymagana opłata sądowa. Brak formalny skargi nie został jednak uzupełniony, wobec tego postanowieniem z dnia 6 maja 2016 r. Sąd odrzucił przedmiotową skargę. Odpis tego postanowienia skarżąca odebrała 18 maja 2016 r. W dniu 24 maja 2016 r. skarżącą wystąpiła do Sądu z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania uchybionej czynności procesowej, wskazując, że o obowiązku uzupełnienia braku formalnego skargi powzięła informację dopiero z postanowienia o odrzuceniu jej skargi. Skarżąca wyjaśniła, że korespondencja sądowa zawierająca wezwanie do uzupełnienia braku formalnego skargi została odebrana przez osobę nieuprawnioną, gdyż J. S. nie jest domownikiem pod adresem wskazanym w skardze. Jednocześnie skarżąca dokonała uchybionej czynności, tj. nadesłała odpis skargi.
Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2016 r. Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącej i odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi. Na skutek zażalenia skarżącej Naczelny Sąd Administracyjny uchylił to postanowienie i przekazał tut. Sądowi sprawę z wniosku skarżącej do ponownego rozpoznania. W ocenie Sądu drugiej instancji odmowa przywrócenia terminu była przedwczesna, gdyż istotne znaczenie dla sprawy ma kwestia wyjaśnienia, czy J. S., który odebrał skierowane do skarżącej wezwanie sądowe jest domownikiem pod adresem, na jaki przesłano tę korespondencję. Sąd wskazał, że w sytuacji, w której osoba do rąk której dokonano doręczenia nie spełnia wymogów wskazanych w art. 72 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2006 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej zwanej Ppsa), m.in. nie jest domownikiem strony, to doręczenie nie może być uznane za skuteczne. Naczelny Sąd Administracyjny podał, że ewentualne stwierdzenie nieprawidłowości w zakresie doręczenia skarżącej przedmiotowego wezwania wskazywałoby na brak jej winy w uchybieniu.
W związku z powyższym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżąca została wezwania do nadesłania dokumentu potwierdzającego, że J. S. w dacie doręczenia skarżącej wezwania sądowego o uzupełnienie braku formalnego skargi, tj. w dniu 30 marca 2016 r. nie był domownikiem pod adresem na jaki przesłano to wezwanie. Przy piśmie z dnia
16 grudnia 2016 r. skarżąca nadesłała zaświadczenie wydane przez Prezydenta Miasta B. potwierdzające, że J. S. od 13 sierpnia 2015 r. do nadal jest zameldowany pod innym adresem niż wskazany w wezwaniu sądowym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej jest zasadny.
Skarżąca, stosownie do treści art. 86 § 1 Ppsa nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy. W oparciu o wyjaśnienia skarżącej, poparte zaświadczeniem Prezydenta Miasta B., nie można uznać, że J. S. jest domownikiem pod adresem, na jaki przesłane zostało sądowe wezwanie do uzupełnienia braku formalnego skargi. Oznacza to, że odbiór tego wezwania przez J. S. w dniu 30 marca 2016 r. nie spowodował, że doręczenie przesyłki sądowej można było uznać za skuteczne wobec skarżącej. Nieprawidłowość tego doręczenia bez wątpienia wskazuje na brak winy skarżącej w uchybieniu terminu do uzupełnienia braku formalnego jej skargi.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 86 § 1 ustawy, orzekł jak w sentencji postanowienia.