Kryterium braku winy, jako przesłanki umożliwiającej przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym, wiąże się z obowiązkiem szczególnej staranności przy dokonaniu tej czynności (wyrok NSA z dnia 11 lutego 2003 r., II SA 4162/01, Mon. Praw. 2003, nr 8, s. 340). O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona, a w przypadku gdy reprezentuje ją pełnomocnik tenże pełnomocnik, nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (postanowienie NSA z dnia 2 października 2002 r., V SA 793/03, Mon. Praw. 2002, nr 23, s. 1059). Natomiast dopuszczenie się choćby lekkiego niedbalstwa (wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2002 r., II SA/Wr 1329/01, niepubl.), czy też niedostateczna staranność w prowadzeniu spraw (postanowienie NSA z dnia 10 lutego 2000 r., SA/Sz 1117/99,niepubl.), skutkują odmową przywrócenia terminu do dokonania określonej czynności. Zaniedbania osób, którymi posłużyła się strona (np. pełnomocników) nie uzasadniają braku jej winy w uchybieniu terminowości (zob. w tym względzie m.in. post. NSA z 8 grudnia 2005 r., sygn. I OZ 1347/05, oraz post. SN z dnia 15 marca 2000 r., sygn. II CKN 554/00 - LEX nr 51986).
Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że wniosek pełnomocnika skarżącej o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim wskazać należy, że skarżąca działała przez profesjonalnego pełnomocnika, który podlega dodatkowym wymogom związanym z wykonywaniem zawodu adwokata, w związku z czym należy oczekiwać od niego należytej staranności w prowadzeniu spraw przed sądem. Powinien on zatem zadbać o terminowe i rzetelne dokonywanie czynności procesowych. Pełnomocnik, który zgodził się reprezentować stronę, ma obowiązek działania w imieniu i na rzecz mocodawcy z równą starannością, jakby działał na własną rzecz, a mocodawca ponosi ryzyko ujemnych skutków niestarannego zachowania się profesjonalnego pełnomocnika. W ocenie Sądu pełnomocnik skarżącej nie wywiązał się z opisanego obowiązku i nie uprawdopodobnił okoliczności, na których oparł wniosek o przywrócenie terminu. Twierdzenie o błędnej informacji dotyczącej wyroku, jaki zapadł na rozprawie w dniu 25 lipca 2012 r., uzyskanej w wyniku rozmowy telefonicznej jest gołosłowne i nie może stanowić samodzielnej podstawy do uwzględnienia przedstawionych żądań. Przede wszystkim pełnomocnik skarżącej we wniosku nie wskazał, który z pracowników Kancelarii przeprowadził wskazaną rozmowę telefoniczną i z jakim pracownikiem Sądu, jakiego Wydziału i w jakim dniu owa rozmowa miała miejsce. Ocena działania pełnomocnika musi być w tym miejscu dokonana z uwzględnieniem faktu, że nie wziął on udziału w rozprawie, o której został powiadomiony, a tym samym ponosi pełną odpowiedzialność za brak wiedzy o stanie sprawy, która odbyła się bez jego obecności. W ocenie Sądu działania pełnomocnika wskazują raczej na chęć przerzucenia odpowiedzialności za własne uchybienia, w szczególności zaniedbanie obowiązku wynikającego z treści art. 141 § 2 p.p.s.a., na pracowników Sądu. Uzasadnienie wniosku jest także nieprzekonujące chociażby z tego powodu, że w dniu jego złożenia nie upłynął jeszcze termin, o jakim mowa w art. 141 § 1 p.p.s.a. Pełnomocnik skarżącej twierdzi tymczasem, że wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu "z uwagi na brak otrzymania przez okres jednego miesiąca wyroku", gdy tymczasem wniosek ten został nadany na poczcie w dniu 7 sierpnia 2012 r.
Konkludując, profesjonalny pełnomocnik skarżącej nie zachował staranności jakiej można wymagać od osoby należycie dbającej o interesy mocodawcy, jego postępowanie świadczy zatem o zachowaniu noszącym znamiona winy, a w konsekwencji o braku przesłanki uzasadniającej przywrócenie terminu do dokonania omawianej czynności procesowej.
Mając na uwadze powyższe, Sąd działając na podstawie art. 86 ( 1 w związku z art. 87 ( 1, ( 2 i ( 4 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.