Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach - Łukasz Strzępek po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.K. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia w sprawie nakazania wykonania określonych robót budowlanych w kwestii wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata z urzędu postanawia: oddalić wniosek o przyznanie prawa pomocy
Skarżąca, na druku urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy zwróciła się o ustanowienie adwokata z urzędu podkreślając, że jej wydatki są wyższe od jej dochodów. Z treści formularza wynika, że R.K. samotnie prowadzi gospodarstwo domowe, zamieszkując w lokalu o pow. 38 m2. Skarżąca zadeklarowała, że nie posiada jakichkolwiek oszczędności, papierów wartościowych ani też przedmiotów, których wartość przekracza 3.000 euro. Z informacji zawartych w formularzu wynika, że jedynym źródłem jej utrzymania się jest świadczenie emerytalne uzyskiwane w kwocie 1463 zł miesięcznie, a jej wydatki, w ujęciu miesięcznym kształtują się na poziomie około 1400 zł (strona sporządziła ich zestawienie). Przy druku formularza strona nadesłała szereg dokumentów obrazujących poziom jej wydatków (w tym opłaty za wodę, płatności za energię elektryczną, opłatę za usługi telekomunikacyjne, stawkę czynszu, rachunki za lekarstwa) a także wysokość otrzymywanego świadczenia emerytalnego.
Pismem z dnia 11 lipca 2012 r. Sąd wezwał R. K. do wyjaśnienia wątpliwości odnośnie jej stanu rodzinnego, albowiem w innych sprawach zarejestrowanych w tut. Sądzie a także na przesłanych przez stronę rachunkach widnieje zarówno skarżąca jak i jej małżonek. W odpowiedzi, w piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2012 r. skarżąca poinformowała gospodarstwo domowe prowadzi oddzielnie, a męża podała "bo ma go w dokumentach, natomiast nie ma go faktycznie".
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważono co następuje:
Przepis art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. poz.270 - zwana dalej P.p.s.a.) konstytuuje zasadę odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Wyjątkiem od niej jest możliwość przyznania prawa pomocy, które stosownie do treści art. 245 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi może zostać przyznane stronie w zakresie całkowitym lub częściowym.
Przyznanie prawa pomocy w postaci ustanowienia adwokata z urzędu może nastąpić wobec osoby fizycznej, która wykaże że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku w utrzymaniu swoim oraz swojej rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).
W realiach niniejszej sprawy istnieje zbyt wiele niejasności dotyczących sytuacji materialnej i rodzinnej strony, aby z całym przekonaniem można było uznać, że wniosek R.K. zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim mało wiarygodnie brzmią twierdzenia strony na temat prowadzenia odrębnego od swojego małżonka gospodarstwa domowego. W tut. Sądzie toczy się kilka spraw skarżącej, a w jednej z nich (sygn. akt II SO/Gl 21/10), w piśmie procesowym z dnia 19 marca 2012 r. skarżąca wprost pisze, że "we wspólnym gospodarstwie domowym jest mąż". Z przesłanych przy wspomnianym piśmie dokumentów wynika, że miesięczny dochód A.K. (małżonka strony) wynosi ponad 2200 zł netto miesięcznie, zaś dochód skarżącej to kwota ponad 1500 zł. Łącznie wiec, strona i jej małżonek mają do dyspozycji 3700 zł netto miesięcznie. W niniejszej sprawie treść formularza pozostaje w sprzeczności z wcześniejszymi oświadczeniami strony w postępowaniu pod sygn. II SO/Gl 21/10, a skarżąca nie podała żadnych wiarygodnych powodów, dla których jej sytuacja w opisywanym zakresie uległa zmianie. W tym kontekście oświadczenie strony, że "ma męża w dokumentach, natomiast nie ma go faktycznie" brzmi niewiarygodnie, co uzasadniania tezę, że stan rodzinny i majątkowy strony odbiega od tego, co zostało przedstawione w druku formularza PPF. To zaś stanowi dostateczną podstawę do odmowy uwzględnienia wniosku, gdyż tylko podmioty, których sytuacja materialna nie budzi zastrzeżeń mogą liczyć na ewentualne uwzględnienie złożonych wniosków.
Z powyższych względów, w oparciu o art. 245 § 1 i § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 tej ustawy, działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. w związku z § 3 tego przepisu orzeczono jak w sentencji postanowienia.