Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Łukasz Strzępek po rozpoznaniu w dniu 6 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I. G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do złożenia odwołania od decyzji w sprawie uprawnienia do kierowania pojazdami w kwestii wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. postanawia: zwolnić skarżącą od kosztów sądowych
Na druku urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca zwróciła się o zwolnienie od kosztów sądowych w całości. W druku podała, że samotnie prowadzi gospodarstwo domowe, zamieszkując w lokalu o pow. 48 m2. Strona zadeklarowała, że nie posiada żadnego innego majątku, a jej jedynym źródłem utrzymania się jest dochód z tytułu renty w wysokości 920 zł. Do druku formularza oraz na wezwanie referendarza sądowego strona dołączyła szereg dokumentów wykazujących jej sytuację materialną oraz potwierdzających podniesione we wniosku okoliczności.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Stosownie do art. 243 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Zgodnie zaś z art. 245 §1 przywołanej regulacji, prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie całkowitym lub częściowym.
Przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych może nastąpić wobec osoby fizycznej, która wykaże że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku w utrzymaniu swoim i swojej rodziny - art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.
Biorąc pod uwagę wysokość uzyskiwanych przez stronę dochodów oraz poziom i strukturę wydatków w kontekście możliwych do poniesienia wydatków związanych z postępowaniem sądowym uznano, że istnieją podstawy do uwzględnienia złożonego wniosku.
Jedynym źródłem dochodu wnioskodawczyni jest świadczenie rentowe w wysokości 920 zł. Stałe wydatki kształtują się natomiast na poziomie 700 zł (opłaty za mieszkanie, za energię elektryczną, paliwo gazowe, usługi telekomunikacyjne). Środki pozostające do dyspozycji strony pozwalają więc na zaspokojenie najbardziej elementarnych potrzeb bytowych, co oznacza, że obciążenie strony obowiązkiem opłacenia kosztów sądowych mogłoby w rezultacie doprowadzić do konieczności rezygnacji z sądowej drogi ochrony swoich praw. Tym samym wniosek należało uwzględnić w całości.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 tej ustawy postanowiono jak w sentencji orzeczenia.