Sprawa ze skargi na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia w sprawie grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku rozbiórki obiektów budowlanych w kwestii wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodnicząca Sędzia WSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 22 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K.B. (B.) na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia w sprawie grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku rozbiórki obiektów budowlanych w kwestii wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi postanawia: oddalić wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 4 września 2009 r. Sąd odrzucił skargę K.B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. ze względu na fakt, iż wpis od tej skargi został uiszczony z uchybieniem terminu wyznaczonego dla dokonania tej czynności.

Przywołane orzeczenie skarżący otrzymał w dniu [...], zaś w dniu [...] skierował do Sądu wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi. W jego pisemnych motywach K.B. podniósł, że w krótkim odstępie czasu (tj. w dniach [...] i [...] br.) otrzymał z Sądu cztery wezwania do uiszczenia wpisu w różnych sprawach. W dwóch z nich wystąpił o przyznanie prawa pomocy, w dwóch pozostałych (w tym w niniejszej sprawie) uiścił niezbędną opłatę. Skarżący podkreślił, że w istocie uchybienie terminu do uiszczenia wpisu od skargi spowodowane było splotem określonych okoliczności i nastąpiło w sposób nieświadomy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:

Przywrócenie terminu stanowi wyjątek od zasady, iż czynność w postępowaniu podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna (art. 85 P.p.s.a.). Aby możliwe było przywrócenie terminu konieczne jest kumulatywne spełnienie trzech przesłanek: strona winna złożyć wniosek o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 P.p.s.a.); równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (§ 4 przywołanego przepisu); strona powinna uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2 przywołanego przepisu).

O ile można uznać, że wniosek o przywrócenie terminu spełnia wymogi formalne określone w art. 87 § 1 i § 4 P.p.s.a., o tyle jednak nie można przyjąć, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony, co w omawianym przypadku ma zasadnicze znaczenie.

Brak winy, o którym mowa w art. 87 § 2 P.p.s.a. to zarówno niewystąpienie winy umyślnej jak i nieumyślnej, w obu jej postaciach (lekkomyślności i niedbalstwa). Argumentacja podnoszona przez K.B. rzeczywiście wskazuje na brak winy umyślnej w uchybieniu terminowi. Nie mniej jednak skarżącemu można zarzucić niedbalstwo. Wezwanie do uiszczenia wpisu otrzymał bowiem w dniu [...], co oznacza, że termin do jego uiszczenia upływał z dniem [...]. Bezspornym jest, że wspomniana opłata została uiszczona dopiero [...]. Pomimo wezwania Sądu K.B. nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego na to, iż wspomniany wpis uiścił w terminie wyznaczonym przez Sąd. Zauważyć przy tym przyjdzie, że korespondencja Sądu jest opatrywana sygnaturą akt, pozwalającą zidentyfikować sprawę. Oznacza to, że strona, nawet jeżeli zainicjowała kilka postępowań sądowych, ma możliwość śledzenia każdego z nich i dochowywania terminów do dokonywania czynności procesowych w poszczególnych postępowaniach.

Ocena całokształtu okoliczności niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że K.B. miał możliwość dochowania terminu wyznaczonego mu do opłacenia wpisu sadowego i żadne okoliczności o charakterze obiektywnym nie stały temu na przeszkodzie. W konsekwencji nie można zaakceptować argumentacji strony w tym zakresie, co oznacza, że na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1