Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach - Łukasz Strzępek po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych postanawia: oddalić wniosek o przyznanie prawa pomocy
Na druku urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy J. S. zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych. W druku formularza podał, że jego jedynym źródłem utrzymania się są dochody w wysokości 1500 zł netto miesięcznie i ma na utrzymaniu dwoje dzieci, względem których obciążony jest obowiązkiem alimentacyjnym. Skarżący nie podał żadnych innych informacji dotyczących jego stanu majątkowego.
Na wezwanie referendarza sądowego skarżący nadesłał dokumenty wykazujące poziom i strukturę miesięcznych wydatków przeznaczanych na utrzymanie się oraz wskazujące na zły stan zdrowia jego córki.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważono co następuje:
Przepis art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U.z 2012 r. poz. 270 ze zm. - zwana dalej P.p.s.a.) konstytuuje zasadę odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Wyjątkiem od niej jest możliwość przyznania prawa pomocy, które stosownie do treści art. 245 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi może zostać przyznane stronie w zakresie całkowitym lub częściowym.
Przyznanie prawa pomocy w formie zwolnienia od kosztów sądowych może nastąpić wobec osoby fizycznej, która wykaże że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku w utrzymaniu swoim i swojej rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).
Przedmiotem badania przy analizie wniosku o przyznanie prawa pomocy jest całokształt okoliczności związanych z sytuacją materialną wnioskodawcy. Ta zaś, poddana ocenie z uwzględnieniem treści złożonego wniosku oraz nadesłanych później dokumentów prowadzi do wniosku, iż wnioskodawca nie zasługuje na zwolnienie od kosztów sądowych.
Przede wszystkim wskazać trzeba, ze w żaden sposób nie uprawdopodobniono wysokości uzyskiwanego przez stronę dochodu. W druku formularza skarżący nie podał jego źródła, stad też w wezwaniu referendarza sądowego wskazano, iż chodzi o dochód ze stosunku pracy. Wnioskodawca, w odpowiedzi na to wezwanie podał, iż prowadzi działalność gospodarczą przynoszącą dochód w opisanej wyżej wysokości, jednakże nie nadesłał jakiegokolwiek dokumentu, który potwierdzałby ten fakt. Dalej podnieść wypada, że nadesłane rachunki za media nie pozwalają stwierdzić, czy wnioskodawca płaci za media w budynku, z którego jest wymeldowywany, czy też z należącego doń budynku, który jest w budowie, a w którym, jak wynika to z akt administracyjnych storna przebywa i zamieszkuje.
Niejasna w kontekście poczynionych wyżej uwag jest również kwestia domowników skarżącego. W druku formularza wskazał on, że do tej kategorii zalicza córkę i syna, zaznaczając zarazem, że względem tych osób jest zobowiązany alimentacyjnie. Skoro więc ma na utrzymaniu dwoje dzieci, to oczywistym jest pytanie o powód, dla którego dodatkowo ciąży na nim obowiązek alimentacyjny. Wątpliwości potęguje w tym zakresie fakt, iż z orzeczenia stwierdzającego stopień niepełnosprawności córki strony wynika, że zamieszkuje ona pod innym aniżeli skarżący adresem (ul. [...] w Z.). Stąd też trudno jednoznacznie stwierdzić ile osób pozostaje na utrzymaniu skarżącego wobec powołanych wyżej niejasności.
Poczynione wyżej uwagi prowadza do wniosku, że nie da się jednoznacznie stwierdzić, iż sytuacja materialna wnioskodawcy wyklucza możliwość zgromadzenia na opłacenie kosztów postępowania sądowego. Stad też , w oparciu o art. 245 § 1 i § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 tej ustawy, działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. w związku z § 3 tego przepisu orzeczono jak w sentencji postanowienia.