Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. J. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w W. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym w kwestii wniosku strony skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., nr [...] postanawia oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.
M. J. wniosła skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w W. z dnia [...] r., nr [...], utrzymującą w mocy rozstrzygniecie [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., nr [...], którym wymierzono skarżącej karę w wysokości [...] ([...]) złotych tytułem naruszenia przepisów dotyczących transportu drogowego. W skardze zawarto wniosek adresowany do organu o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji w oparciu o art. 61 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej p.p.s.a.), względnie, w przypadku jego nieuwzględnienia przez organ, zwrócono się z wnioskiem do Sądu, wnosząc o wstrzymanie wykonania wyżej wymienionych aktów do czasu rozstrzygnięcia sprawy, na zasadzie 61 § 3 p.p.s.a. Motywując wniosek skarżąca zwróciła uwagę na wysokość nałożonej kary, której wyegzekwowanie mogłoby pozbawić ją środków do życia, a także możliwości regulowania wymagalnych zobowiązań. M. J. podkreśliła przy tym, że prowadzona przez nią działalność gospodarcza nie przynosi wysokich dochodów. Nadto skarżąca podała, że ma na samodzielnym utrzymaniu dwójkę małoletnich dzieci, nie są bowiem płacone alimenty przez pozostającego w separacji małżonka.
Odnosząc się do wniosku strony skarżącej organ w odpowiedzi na skargę podniósł, że brak jest podstaw do wstrzymania wykonania decyzji na podstawie art. 61 § 2 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 p.p.s.a. wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z uwagi na fakt, że instytucja ta jest wyjątkiem od zasady wykonalności ostatecznych aktów administracyjnych, ewentualne uwzględnienie takiego wniosku strony musi być szczególnie umotywowane. Jednak to na stronie występującej z takim wnioskiem spoczywa obowiązek przedstawienia konkretnych okoliczności, które pozwolą sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, a zatem czy zastosowanie tej instytucji w stosunku do wnioskodawcy jest zasadne (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt
II GSK 2060/11, LEX nr 984625).
W realiach rozpoznawanej sprawy chodzi o ocenę, czy może powstać znaczna szkoda lub trudne do odwrócenia skutki wywołane uiszczeniem przez skarżącą wymierzonej kary, jeżeli okazałoby się, że w wyniku uchylenia decyzji organów administracyjnych zapłata ta nie powinna być dokonywana. Ponieważ Sąd nie orzeka o wstrzymaniu wykonania aktu z urzędu, nie może więc sam stwierdzić, czy wykonanie aktu spowoduje takie zagrożenia. W ocenie Sądu M. J. nie przedstawiła okoliczności, a nadto żadnych dokumentów, które mogłyby uzasadniać wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji. Ograniczenie się do twierdzeń, że uiszczenie wymierzonej kary w wysokości [...] ([...]) złotych pozbawi skarżącą środków do życia, bez poparcia tego odpowiednimi dokumentami czy wyliczeniami, nie jest wystarczające do zastosowania instytucji wstrzymania wykonania aktu. Sąd nie może bowiem dokonać oceny, czy skutek, na który powołuje się skarżąca, jest prawdopodobny, szczególnie w sytuacji braku jakichkolwiek danych na temat dochodów z prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej. Wskazała ona co prawda, że dochody te nie są wysokie, jednak jest to subiektywna ocena strony, której Sąd nie jest w stanie zweryfikować. Nie można było również odnieść się do argumentów podanych przez skarżącą na temat wymagalnych zobowiązań nie mając żadnych informacji dotyczących ich rodzaju, wysokości i terminów płatności. Fakt utrzymywania przez skarżącą małoletnich dzieci w przypadku niepłacenia alimentów przez małżonka mógłby mieć znaczenie, jeśli jednak znany byłyby poziom osiąganych przez skarżącą dochodów.
Nie można z góry założyć, że zapłata kary może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody bądź trudne do odwrócenia skutki w przypadku wzruszenia decyzji, na podstawie której należności te zostaną zapłacone czy wyegzekwowane. Każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności jest dolegliwością finansową, rodzącą określony skutek w sytuacji finansowej zobowiązanego, jednak co do zasady nie oznacza to wyrządzenia szkody, poza tym ma niewątpliwie charakter odwracalny. Nawet wykonanie zaskarżonego aktu w drodze egzekucji sprowadzać się będzie do egzekucji należności pieniężnej, realizowanej zgodnie z zasadami i trybem określonymi przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, gdzie zobowiązany ma zagwarantowane odpowiednie środki ochrony prawnej. Skarżąca we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji wydanych w toku postępowania administracyjnego w istocie nie wskazała żadnych konkretnych, zindywidualizowanych okoliczności, uzasadniających ten wniosek, poza ogólnymi stwierdzeniami związanymi z jej sytuacją majątkową i rodzinną. Nie można zatem przyjąć - zdaniem Sądu - że wnioskodawczyni wykazała czy choćby uprawdopodobniła, że wykonanie zaskarżonej decyzji stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w rozumieniu art. 61 § 3 p.p.s.a.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 61 § 3 oraz § 5 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.