Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Broda, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Protokolant specjalista Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu w dniu 15 września 2017 r. na rozprawie sprawy ze skargi Z.K. na uchwalę Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie: programu ochrony powietrza p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu wpis sądowy w kwocie 300 zł (trzysta złotych).
Zaskarżoną uchwałą Sejmik Województwa Śląskiego, działając na podstawie art. 91 ust. 3 oraz art. 92 ust. 1 c ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 ze zm.), przyjął Program ochrony powietrza dla terenu Województwa Śląskiego mający na celu osiągnięcie poziomów dopuszczalnych substancji w powietrzu oraz pułapu stężenia eskpozycji (Dz. Woj. Śl. z 2014 r., poz. 6275).
Pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r. skarżący Z. K. wezwał Sejmik Województwa Śląskiego do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie powyższej uchwały i podjęcie aktu, przyjmującego program, który pozwoli osiągnąć dopuszczalne i docelowe wartości niektórych substancji w powietrzu w możliwie najkrótszym okresie. Skarżący podniósł, że kwestionowana uchwała naruszyła jego interes prawny, którego nie należy pojmować restrykcyjnie, gdyż byłoby to niezgodne z prawem unijnym. Jednocześnie uchwała rażąco narusza prawo, a w szczególności art. 91 ust. 9 a w zw. z art. 91 ust. 105 ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz w zw. z art. 13 i 23 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia
21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystego powietrza dla Europy (Dz. U. UE z 2008 r. Nr 152, str. 1 z późn. zm., dalej Dyrektywa CAFE).
Zdaniem skarżącego, działania przyjęte w Programie nie dają szans na poprawę jakości powietrza w najkrótszym możliwym terminie, biorąc pod uwagę dotychczasowe opóźnienie w zachowaniu normatywnych wartości powietrza. Ponadto, uchwała nieprecyzyjnie określa obowiązki organów administracji i niedostatecznie określa organy właściwe do wykonania określonych zadań.
Na wezwanie organ nie udzielił odpowiedzi.
W tej sytuacji, pismem z dnia [...] r. skarżący wniósł skargę na powyższą uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu ponowił zarzuty i argumentację, zawartą w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Dodatkowo dla wykazania naruszenia interesu prawnego skarżący podniósł, że od ponad 30 lat mieszka w R., gdzie systematycznie dochodzi do przekroczeń norm jakości powietrza, co powoduje szereg negatywnych konsekwencji w postaci dyskomfortu psychicznego i obaw o zdrowie, ograniczenia swobody korzystania z mieszkania z uwagi na uciążliwości zapachowe i komunikaty ostrzegawcze. Zmuszony został do zakupu oczyszczacza powietrza za ok. 1800 zł.
W odpowiedzi na skargę organ, którego działanie zaskarżono, wniósł o jej odrzucenie z uwagi na brak naruszenia interesu prawnego skarżącego (wyrok NSA z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt II OSK 355/14) względnie o jej oddalenie.
Podał, że uchwała była przedmiotem badania przez WSA w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 1189/16 stwierdził jej nieważność w części. Zaskarżona uchwała została podjęta we właściwym trybie, w oparciu o wymagane dokumenty i informacje i jest zgodna z prawem krajowym i unijnym. Wymagania programu określa rozp. Min. Środ. Z dnia 11 września 2012 r. w sprawie programów ochrony powietrza i planów działań krótkoterminowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1028).