Dnia 17 lutego 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz (spr.) Sędzia WSA Joanna Brzezińska Protokolant inspektor Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2010 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] r. nr XXXVII/241/01 w sprawie zakazu używania materiałów pirotechnicznych postanawia: postępowanie w sprawie umorzyć.
Prokurator Okręgowy wniósł skargę na uchwałę Nr XXXVII/241/01 Rady Miejskiej z dnia [...] września 2001 r. w sprawie zakazu używania materiałów pirotechnicznych. Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości z uwagi na naruszenie art. 40 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez wprowadzenie przepisów porządkowych dotyczących używania w miejscach publicznych na terenie gminy materiałów pirotechnicznych pomimo, że nie było to niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego, bowiem zagadnienie powyższe zostało już uregulowane w art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska wniosła o umorzenie postępowania wskazując, iż po wniesieniu skargi przez Prokuratora, uchwałą Nr XLV/313/09 Rady Miejskiej z dnia [...] grudnia 2009r. zaskarżony akt został uchylony.
Po zapoznaniu się z treścią odpowiedzi na skargę, pismem procesowym z dnia [...] stycznia 2010 r. Prokurator Okręgowy cofnął skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Postępowanie w niniejszej sprawie należało umorzyć.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) postępowanie to podlega umorzeniu, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę.
Pismem procesowym z dnia [...] stycznia 2010 r. strona skarżąca cofnęła skargę, przy czym brak jest podstaw do uznania tej czynności za pozbawioną skuteczności.
Z uwagi na zaistnienie powyższej przesłanki, stosownie do art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.