Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WIkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2010 r. w Gorzowie WIkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku B.C. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: 1. przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
Dnia 29 kwietnia 2010 r. wpłynął do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniosek B.C. sądu wniosek o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata. W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, że jej maż jest osobą niepełnosprawną, posiada na utrzymaniu dwójką dzieci. Skarżąca oświadczyła, że na dochód jej rodziny składa się czynsz z tytułu umowy najmu pawilonu handlowego w wysokości 650 zł, zasiłek stały z pomocy społecznej w kwocie 253 zł oraz zasiłek rodzinny w wysokości 1823 zł.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
Zwraca się także trafnie uwagę w literaturze, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
W niniejszej sprawie wskazane fakty świadczą o trudnej sytuacji materialnej B.C. i jej rodziny. Skarżąca oświadczyła, że miesięczny dochód jej czteroosobowej rodziny wynosi 1.085 zł. Mąż skarżącej jest osobą niepełnosprawną i korzysta z pomocy opieki społecznej w postaci zasiłku stałego w wysokości 253 zł. Z treści formularza PPF wynika, że skarżąca nie posiada oszczędności ani majątku. W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność oświadczenia B.C. odnośnie jego sytuacji majątkowej. W konkluzji należy stwierdzić, że wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.