Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.O. na uchwałę Rady Miasta z dnia 21 grudnia 1990 r. nr VIII/92/90 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...] p o s t a n a w i a : odrzucić skargę.
W piśmie z dnia [...] kwietnia 2014 r., uzupełnionym następnie pismem z dnia [...] maja 2014 r. J.O. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na uchwałę Rady Miasta z dnia 21 grudnia 1990 r. nr VIII/92/90 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...].
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, wskazując jednocześnie, że zaskarżona uchwała była już przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, który postanowieniem z dnia 29 października 1999 r., sygn. akt II SA/Po 2044/99 odrzucił skargę. Z kolei WSA w Poznaniu postanowieniami z dnia 23 września 2004 r. oraz z dnia 22 lutego 2005 r., zaś WSA w Gorzowie Wlkp. postanowieniem z dnia 6 marca 2006 r. również odrzucił skargi na powyższą uchwałę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zważył, co następuje.
Przepis art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), określający podstawy odrzucenia skargi przez sąd, nawiązuje do konstrukcji przesłanek dopuszczalności zaskarżenia aktu lub czynności (bezczynności) organu administracji publicznej do sądu administracyjnego. Przez przesłanki te należy rozumieć określone w ustawie procesowej warunki prawidłowego zaskarżenia, dotyczące zarówno przedmiotu skargi, jej formy, jak i treści, którą powinna zawierać skarga, przy zachowaniu których może nastąpić kontrola zgodności z prawem zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd administracyjny. Badanie merytoryczne skargi każdorazowo zatem poprzedza ocena sądu czy zaistniały lub też zostały zachowane przez skarżącego przesłanki dopuszczalności zaskarżenia określonego aktu lub czynności organu administracji publicznej.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 powołanej ustawy sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn (niż wskazane w art. 58 § 1 pkt 1-5 - m. in. brak zdolności sądowej, powaga rzeczy osądzonej, upływ terminu czy nieuzupełnienie braków formalnych skargi) wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
W rozpatrywanej sprawie zaskarżona została uchwała Rady Miasta z dnia 21 grudnia 1990 r. nr VIII/92/90 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...]. Wskazana uchwała była już przedmiotem kontroli tut. Sądu, który wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r., po rozpatrzeniu skargi Prokuratora Rejonowego w tym przedmiocie, oddalił skargę (sygn. akt II SA/Go 243/13). Sąd uznał, że argumentacja Prokuratora Rejonowego, zmierzająca do wykazania rażącej sprzeczności z prawem uchwały Nr VIII/92/90 Rady Miejskiej z dnia 21 grudnia 1990 r. okazała się niezasadna. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 25 czerwca 2013 r.
Zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2013 r. poz. 594) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Przepis ten jednak nie znajdzie zastosowania, jeżeli w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił. Wskazać w tym zakresie na wykładnię wskazanego przepisu przeprowadzoną przez Trybuna Konstytucyjny w wzroku z dnia 4 listopada 2003 sygn. akt SK 30/02, w którym wskazano, iż omawiany przepis art. 101 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie dopuszcza drogi sądowej dla skargi w takiej sprawie, która nie tylko uprzednio była już przedmiotem orzekania przez ten sam sąd, ale i została uznana za niezasadną. W konsekwencji nie może być uzasadniony pogląd, iż o zamknięciu drogi sądowej można mówić w sytuacji, gdy określona sprawa została już rozstrzygnięta właśnie przez orzeczenie sądu administracyjnego. W takiej sytuacji mamy do czynienia z zasadą powagi rzeczy osądzonej. Sąd administracyjny badając zgodność uchwały z prawem wydaje rozstrzygnięcie obiektywne, gdyż badając zgodność z prawem uchwały czyni to kompleksowo, nie tylko w zakresie skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Przepisu tego nie można rozpatrywać w oderwaniu od ust. 1 tego samego artykułu. Dopiero łączna wykładnia obu przepisów pozwala stwierdzić, że dają one właściwą ochronę interesów prawnych i uprawnień obywateli. Podstawową kwestią jest określenie zakresu przedmiotowego art. 101 ust. 1, czyli jakie uchwały podlegają weryfikacji w tym trybie. Skoro zakresem art. 101 ust. 1 objęte są przede wszystkim akty normatywne zawierające normy generalno-abstrakcyjne, a w przypadku aktów o charakterze indywidualno-konkretnym jedynie te, które nie dają ochrony interesów lub uprawnień właścicieli na drodze administracyjnej lub sądowej (ustawa o samorządzie województwa w art. 90 ust. 1 wprost ogranicza actio popularis wyłącznie do aktów powszechnie obowiązujących), to Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko, że rozpatrzenie skargi na dany akt normatywny i stwierdzenie jego zgodności z prawem przez sąd administracyjny przesądza, że nie narusza on interesów prawnych i uprawnień obywateli oraz obowiązuje erga omnes. Tym samym nie można więc mówić o zamykaniu drogi sądowej dla ochrony interesu prawnego w rozumieniu art. 77 ust. 2 Konstytucji. Tut. Sąd w pełni podziela ten pogląd.
Na marginesie wskazać należy, że tut. Sądowi znany jest pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w postanowieniu z dnia 6 lipca 2010 r. sygn. akt II OSK 1207/10, zgodnie z którym nie można przyjąć, że każde oddalenie przez sąd administracyjny skargi na uchwałę podjętą przez organ gminy skutkować będzie niedopuszczalnością wniesienia skargi przez inny podmiot na tę samą uchwałę. W tym samym orzeczeniu Sąd ten wskazał jednocześnie, iż przepis art. 101 ust. 2 u.s.g. dotyczy wyłącznie przypadku, kiedy doszło do merytorycznego rozpoznania sprawy i z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Tutejszy Sąd badał merytorycznie zaskarżoną przez J.O. uchwałę rozpatrując skargę Prokuratora Rejonowego. Prawomocnym już wyrokiem skarga ta została oddalona.
Powyższe okoliczności w oparciu o przepis art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w zw. z art. 101 ust. 2 u.s.g. stanowi podstawę uznania, iż skarga J.O. na uchwałę Rady Miasta z dnia 21 grudnia 1990 r. nr VIII/92/90 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...] jest niedopuszczalna.
Mając powyższe na uwadze należało orzec, jak w sentencji.