W niniejszej sprawie skarżąca wniosła, na podstawie art. 227 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) - dalej także jako "kpa", skargę na działalność Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w związku z opieszałością tego organu w rozpatrywaniu wniosków strony w sprawie zasiłków celowych.
Skarga ta jest skargą powszechną, do której rozpatrzenia mają zastosowanie wyłącznie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Skarga taka służy każdemu. Osobie, która jest stroną postępowania administracyjnego, jak również osobie, która nie jest stroną konkretnego postępowania. Zatem postępowanie w sprawie ze skargi powszechnej toczy się w ramach wszczętego postępowania lub samodzielnie (art. 233, art. 234 kpa).
Skargę z art. 227 kpa charakteryzują dwie przesłanki - nie ma cech środka prawnego uregulowanego w kodeksie postępowania administracyjnego lub innych procedurach i zawiera zarzut wadliwej działalności organu lub jego pracownika.
Procedura związana z wniesieniem skargi ma charakter uproszczony, nie ma stron postępowania, nie wydaje się rozstrzygnięcia adresowanego do skarżącego, a tylko zawiadamia się o działaniach wewnętrznych zmierzających do wyjaśnienia okoliczności będących przedmiotem skargi.
Doktryna i orzecznictwo reprezentuje jednolity pogląd, że w tym postępowaniu nie ma toku instancji ani środków zaskarżenia, a na działanie administracji publicznej w sprawach petycji, skarg, wniosków nie rozciąga się kontrola sprawowana przez sąd administracyjny.
Ustawodawca w Dziale VIII kodeksu postępowania administracyjnego, a dokładnie w art. 229 kpa określił organ administracji publicznej właściwy do rozpatrzenia tego rodzaju skargi, jakim w niniejszej sprawie jest rada gminy.
W tej sytuacji skarga, jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co orzeczono w sentencji postanowienia.