Niezależnie od wątpliwości, jakie może budzić zgodność powyższego unormowania z art. 165 ust. 2 Konstytucji RP, w zakresie w jakim ogranicza ono możliwość wniesienia skargi na zarządzenie organu nadzoru przez jednostkę samorządu terytorialnego, stwierdzić należy, że redakcja art. 6c ustawy dekomunizacyjnej jednoznacznie wskazuje, że legitymowana do wniesienia skargi do sądu administracyjnego była wyłącznie Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego, której interes prawny (kompetencja, uprawnienie) zostały naruszone. Ma to swoje logiczne uzasadnienie w treści art. 18 ust. 13 u.s.g., który do wyłącznej właściwości rady gminy zastrzega podejmowanie uchwał w sprawach herbu, nazw ulic i placów będących drogami publicznymi lub nazw dróg wewnętrznych, a także wznoszenia pomników.
Podkreślić należy, że sam fakt przynależności do wspólnoty samorządowej nie może być źródłem interesu prawnego w sprawie, której przedmiotem jest zmiana nazwy ulicy. Fakt, że skwer, którego dotyczy zaskarżone zarządzenie zlokalizowany jest na terenie gminy, w której mieszka skarżący nie jest źródłem żadnych praw skarżącego, ani nie nakłada na niego żadnych obowiązków (por. postanowienie WSA we Wrocławiu z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt III SA/Wr 53/18, LEX nr 2475762).
Skarżący wobec tego nie może wywodzić żadnych swoich praw z treści tego przepisu, a zatem nie posiadał legitymacji procesowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tym przedmiocie, co uzasadniało jej odrzucenie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że sąd odrzuca skargę jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego.
Wobec powyższego Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.