Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2012r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.O. na decyzję Wojewody z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia postanawia odrzucić skargę.
Orzeczeniem z dnia [...] listopada 1960r. nr [...] Prezydium Powiatowej Rady Narodowej przejęło na własność Państwa bez odszkodowania jako opuszczone gospodarstwo rolne o powierzchni 7,8 ha, składające się z działek nr [...], stanowiące własność E.O.. Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia wystąpił R.O. - spadkobierca E.O..
Decyzją z dnia [...] listopada 2011r. nr [...] Wojewoda odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia z [...] listopada 1960r. nr [...].
Pismem z dnia [...] czerwca 2012r. R.O. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. powyższą decyzję Wojewody podnosząc, że jest ona niesprawiedliwa, krzywdząca oraz rażąco narusza przepisy kpa i wniósł o jej uchylenie.
W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że w dniu 7 grudnia 2011r. do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w Warszawie wpłynęło odwołanie R.O. od decyzji z [...] listopada 2011r., w związku z czym wniósł o odrzucenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlegała odrzuceniu.
W myśl przepisu art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Natomiast przez wyczerpanie środków zaskarżenia przepis art. 52 § 2 nakazuje rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Wyczerpanie środków zaskarżenia stanowi podstawową przesłankę dopuszczalności skargi, czyli warunek prawidłowego zaskarżenia określonego aktu lub czynności. Postępowanie sądowoadministracyjne nie powinno bowiem zastępować postępowania administracyjnego, a więc nie może zostać wszczęte dopóty, dopóki to postępowanie się toczy. Nie może zostać również uruchomione, jeżeli nie zostały wykorzystane środki weryfikacji kwestionowanych aktów i czynność, dostępne podmiotowi, który chce uruchomić postępowanie sądowoadministracyjne, w postępowaniu administracyjnym (T. Woś, H. Krysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008, s. 267).
W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że skarga R.O. z dnia [...] czerwca 2012r. została wniesiona na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2011r. wydaną przez ten organ w pierwszej instancji. O możliwości złożenia odwołania od decyzji w terminie 14 dni skarżący został prawidłowo pouczony w zaskarżonej decyzji. Z możliwości tej skorzystał wnosząc, oprócz skargi do Sądu, również odwołanie do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w Warszawie.
W orzecznictwie sądów administracyjnych panuje pogląd, że brak wyczerpania środków zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 1 p.p.s.a. ma miejsce również w przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego po uprzednim wniesieniu środka zaskarżenia, przysługującego w postępowaniu administracyjnym, ale przed jego rozpoznaniem przez właściwy organ administracyjny (por. postanowienie WSA w Warszawie z 9 marca 2004r. sygn. akt I SA 2813/03).
Odwołanie od decyzji Wojewody z dnia [...] listopada 2011r. wpłynęło w dniu
7 grudnia 2011r., zgodnie natomiast z informacją przekazaną przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem z dnia [...] maja 2012r. termin jego rozpoznania został przedłużony do dnia 31 lipca 2012r. Zatem w momencie składania przez R.O. skargi do Sądu, zaskarżona przezeń decyzja Wojewody nie była jeszcze ostateczna.
W świetle przywołanych przepisów oraz poglądów orzecznictwa wniesienie skargi do Sądu z naruszeniem zasady instancyjności uznać należało za niedopuszczalne.
W konsekwencji na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.