Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w przedmiocie umorzenia postępowania postanawia: odrzucić skargę.
Decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] Kierownik Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, działając z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy, odmówił P.Z. umorzenia nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 7038,00 zł oraz umorzenia odsetek w kwocie 1738,00 zł.
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania P.Z., uchyliło w całości zaskarżoną decyzję organu I instancji i umorzyło postępowanie przed organem I instancji.
Skargę na decyzję organu II instancji złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Kierownik Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, działając z upoważnienia Burmistrza, zarzucając rozstrzygnięciu obrazę zasad ogólnych postępowania administracyjnego, tj. art. 7 kpa, art. 8 kpa oraz art. 77 kpa.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej odrzucenie, bowiem skarga została złożona przez organ nie mający uprawnień do jej wniesienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sąd z urzędu zobligowany jest do badania wymogów formalnych skargi oraz jej dopuszczalności, zarówno z przyczyn podmiotowych, jak i przedmiotowych. Ocenie tej podlega między innymi to, czy skarga nie zawiera braków, przy czym w myśl art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn niż wskazane w § 1 pkt 1-5 tegoż artykułu wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Należy wskazać, iż ustawodawca nie przyznał legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na ostateczną decyzję bądź postanowienie organowi administracji publicznej, który rozstrzygał sprawę administracyjną w pierwszej instancji, uchyloną następnie orzeczeniem kasacyjnym organu odwoławczego.
Zgodnie z art. 50 § 1 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała ona udział w postępowaniu administracyjnym. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi (art. 50 § 2 p.p.s.a.).
Trzeba zaznaczyć, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że interes prawny przejawia się w tym, że określony podmiot ma roszczenie o przyznanie mu uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku (vide: wyrok z dnia 3 czerwca 1996 r. sygn. akt II SA 74/96, ONSA 1997 r., Nr 2, poz. 89). Aby stwierdzić, że dany podmiot (skarżący) ma legitymację skargową, musi on mieć interes prawny w przeprowadzeniu sądowej kontroli zgodności z prawem aktu lub czynności, oparty na normach prawa administracyjnego materialnego lub procesowego. W doktrynie prawa administracyjnego przyjmuje się, że pojęcie interesu prawnego ma charakter obiektywny. Istnieje on wówczas, gdy można wskazać przepis prawa materialnego, z którego można wywieść dla danego podmiotu określone prawa lub obowiązki (vide: J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Warszawa 2006, s. 134). Inną kwestią natomiast jest legitymacja skargowa podmiotów wymienionych w art. 50 § 1 in fine p.p.s.a., które to podmioty składają skargi w sprawach dotyczących interesów innych osób.