Dnia 9 kwietnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie odmowy wyrównania zasiłku pielęgnacyjnego p o s t a n a w i ł: przywrócić termin do wniesienia skargi kasacyjnej.
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Go 709/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. oddalił skargę B.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. [...] w przedmiocie odmowy wyrównania zasiłku pielęgnacyjnego.
Na skutek złożonego przez B. D. wniosku, Sąd postanowieniem z dnia 4 stycznia 2008 r. przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego, celem sporządzenia skargi kasacyjnej od zapadłego w sprawie wyroku.
Dnia 21 marca 2008 r. ( data wpływu ) pełnomocnik skarżącej, radca prawny W.W. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. W uzasadnieniu wniosku podał, iż w okresie od 14 lutego do 20 lutego 2008 r. przebywał w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym Nr 2 Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie - Klinika Chirurgii Naczyniowej, Ogólnej i Angiologii, gdzie przeszedł operację udrażniania prawej tętnicy szyjnej wewnętrznej. Następnie, do dnia 16 marca 2008 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z przebytą operacją. W czasie zwolnienia lekarskiego, dnia 22 lutego 2008 r. został wyznaczony pełnomocnikiem skarżącej B.D.. Zawiadomienie o tym fakcie odebrał pracownik jego kancelarii w dniu 28 lutego 2008 r.
Do złożonego wniosku pełnomocnik załączył kopie karty informacyjnej leczenia szpitalnego oraz zwolnienia lekarskiego. Wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu pełnomocnik wniósł sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. z dnia 19 grudnia 2007 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Wniosek o przywrócenie terminu zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zmianami)-dalej w skrócie p.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie do art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Z treści wniosku oraz daty jego złożenia wynika, że pełnomocnik skarżącej złożył go niezwłocznie po zakończeniu zwolnienia lekarskiego, tj. po ustaniu przyczyny uchybienia terminu, spełnił również wymóg z art. 87 § 4 p.p.s.a. dołączając do niego sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną.
Z przepisu art. 86 § 1 p.p.s.a. wynika, że pozytywną przesłanką przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej jest brak winy strony w uchybieniu terminu. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że brak winy w uchybieniu terminowi powinien być oceniany z wykorzystaniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem (postanowienie SN z 14 stycznia 1972 r., III CRN 448/71, OSPiKA 1972 nr 7-8, poz. 144, postanowienie SN z 29 października 1999 r., l CKN 556/98, LEX nr 50702; postanowienie SN z 12 stycznia 1999 r. II UKN 667/98, OSNAP 2000 nr 12, poz. 488). O braku winy można mówić jedynie wtedy, jeżeli strona nie mogła usunąć przeszkody skutkującej uchybieniem terminu nawet przy dochowaniu szczególnej staranności, a także przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (postanowienie NSA z 2 października 2002 r., V SA 793/03, Monitor Prawniczy 2002 nr 23, s. 1059).