Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński po rozpoznaniu w dniu 14 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi P sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za urządzanie gier poza kasynem gry postanawia zawiesić postępowanie sądowoadministracyjne (art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 roku, znak [...] Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu odwołania P Spółki z o.o., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] kwietnia 2014 roku znak [...]. nakładającą karę pieniężną za urządzanie gier poza kasynem gry na automacie [...] nr [...] w kwocie 12.000 zł. Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił m.in. art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.).
Na powyższą decyzję Dyrektora Izby Celnej P Spółka z o.o. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze zarzuciła m.in. naruszenie art. 2 ust. 5 w związku z art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 w związku z art. 90 ust. 1 ustawy o grach hazardowych skutkujące zastosowaniem w okolicznościach niniejszej sprawy wbrew istotnemu stanowi rzeczy, gdy gra na urządzeniach o nazwach [...] nr [...] nie jest grą na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 5 u.g.h., gdyż nie ma charakteru losowego, a także art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 w związku z art. 91 u.g.h. na skutek braku notyfikacji projektu zarówno wskazanych regulacji, jak i przepisu art. 14 ust. 1 u.g.h. Skarżąca Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej oraz poprzedzającej ja decyzji Naczelnika Urzędu Celnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu rozpoznającemu niniejszą sprawę z urzędu wiadomym jest, że Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 15 stycznia 2014 roku, w sprawie II GSK 686/13, na podstawie art. 193 Konstytucji RP przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne treści: "czy art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych są zgodne: a) z art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, b) z art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej?".
W ocenie Sądu, powyższe pytanie prawne przedstawione Trybunałowi Konstytucyjnemu ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Naczelny Sąd Administracyjny, w uzasadnieniu powołanego wyżej postanowienia wyraźnie wskazał, iż skutkiem wprowadzenia przepisów art. 14 ust.1 i art. 89 ust.1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych jest likwidacja możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w formie salonów gier na automatach oraz punktów gier na automatach o niskich wygranych, które funkcjonowały na podstawie wcześniej obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 roku o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 1992 roku, nr 4, poz. 27 ze zm.). Prowadzenie tego typu działalności stało się dopuszczalne jedynie przez podmioty posiadające koncesję na prowadzenie kasyna gry. Stanowi to bez wątpienia formę ograniczenia działalności gospodarczej i dlatego podlega ocenie z punktu widzenia zasady proporcjonalności, dla której podstawę stanowią art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że skoro cała ustawa o grach hazardowych wprowadza bardzo daleko idące ograniczenia wolności działalności gospodarczej, to zakres swobody regulacyjnej ustawodawcy w odniesieniu do ograniczenia tej wolności wymaga oceny uwzględniającej fakt uczestnictwa Polski w zintegrowanym wspólnym rynku europejskim. Z uwagi na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 roku, w którym orzeczono, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych, mogące powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie "przepisy techniczne" w rozumieniu przepisu artykułu 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy. Z uregulowań powyższej dyrektywy, a także rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 roku wynika, że rola Komisji Europejskiej w procedurze notyfikacji przepisów technicznych nie ma charakteru wyłącznie konsultacyjnego, lecz stanowczy.